Dhammada.net

การเดินจงกรม

เดินจงกรม หมายถึง เดินอย่างมีสติ รู้สึกถึงร่างกายที่กำลังเดินอยู่ครับ
เวลาเดินก็เดินไปตามปกติเหมือนที่เดินในชีวิตประจำวันนั่นแหละครับ
แล้วก็แค่หัดรู้สึกไปสบายๆ ว่า
มีร่างกายกำลังเดิน แล้วก็สลับกับรู้สึกว่าเผลอลืมกายไป
เดินแบบนี้เป็นการเดินแบบทำวิปัสสนาครับ

เว็บไซต์ Dhammada.net
เป็นเว็บไซต์ที่ได้รับการอนุญาตจาก หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช วัดสวนสันติธรรม ให้สามารถดำเนินการถอดข้อความพระธรรมเทศนาในลักษณะข้อความสั้นได้ ตั้งแต่ พ.ศ.๒๕๕๓

ชี้แจงการรับกิจนิมนต์ของหลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช ที่นี่

สมัครเป็นสมาชิกเพื่อรับแจ้งข่าวสารและธรรมะทุกวันจาก Dhammada.net ได้ ที่นี่

ติดตั้ง Dhammada Application for Android ที่นี่

คู่มือการใช้งาน อ่านได้ ที่นี่

ช่วงโดนกิเลสกระหน่ำ ดูจิตอย่างไร

จริงๆก็ไม่มีอะไรหรอก การภาวนาก็เป็นแบบนี้เอง
บางครั้งก็มีสติรู้สภาวะได้ดี บางครั้งก็ถูกกิเลสลากไปลงทะเลซะงั้น
ไม่มีใครภาวนาแล้วมีแต่ดี ดี ดี ได้ทุกๆวันหรอกครับ
ที่สำคัญคือ พอไม่ดีก็ไม่ต้องดิ้นรนทำให้ดี แค่ให้รู้ไปตามที่เป็น
แล้วก็หัดดูจิตที่ดิ้นรน ไม่ชอบ ไม่อยากให้จิตมีกิเลส
หัดดูมากเข้า จิตก็จะเป็นกลางต่อกิเลสได้มากขึ้นเองแหละครับ

เว็บไซต์ Dhammada.net
เป็นเว็บไซต์ที่ได้รับการอนุญาตจาก หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช วัดสวนสันติธรรม ให้สามารถดำเนินการถอดข้อความพระธรรมเทศนาในลักษณะข้อความสั้นได้ ตั้งแต่ พ.ศ.๒๕๕๓

ชี้แจงการรับกิจนิมนต์ของหลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช ที่นี่

สมัครเป็นสมาชิกเพื่อรับแจ้งข่าวสารและธรรมะทุกวันจาก Dhammada.net ได้ ที่นี่

ติดตั้ง Dhammada Application for Android ที่นี่

คู่มือการใช้งาน อ่านได้ ที่นี่

จิตผู้รู้ในการดูจิต

การที่จิตแยกออกมาเป็นผู้รู้นั้น ต้องแยกออกมาเองนะครับ
ไม่ใช่ว่าเราจะไปจงใจหรือเจตนาที่จะทำขึ้นมา
ถ้าแยกออกมาแบบจงใจทำให้แยก จะเป็นผู้รู้ตัวปลอม
ผู้รู้ตัวปลอมนี้ใช้ทำวิปัสสนาไม่ได้ครับ

เพราะฉะนั้นไม่ต้องไปพยายามแยกจิตออกมา
แต่ให้มีสติ หัดรู้กายหัดรู้ใจไป แล้วเมื่อจิตมีกำลังตั้งมั่นจิตจะแยกออกมาเป็นผู้รู้เอง

สำหรับผู้ที่ใช้การเจริญสติโดยไม่ได้ทำสมถะเต็มรูปแบบจนได้ฌาน

จิตจะแยกออกมาเป็นผู้รู้ได้เองเพียงชั้วขณะเท่านั้น จะไม่แยกออกมาตั้งมั่นได้นานๆ

แต่ก็เพียงพอที่จะเดินปัญญาได้

เว็บไซต์ Dhammada.net
เป็นเว็บไซต์ที่ได้รับการอนุญาตจาก หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช วัดสวนสันติธรรม ให้สามารถดำเนินการถอดข้อความพระธรรมเทศนาในลักษณะข้อความสั้นได้ ตั้งแต่ พ.ศ.๒๕๕๓

ชี้แจงการรับกิจนิมนต์ของหลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช ที่นี่

สมัครเป็นสมาชิกเพื่อรับแจ้งข่าวสารและธรรมะทุกวันจาก Dhammada.net ได้ ที่นี่

ติดตั้ง Dhammada Application for Android ที่นี่

คู่มือการใช้งาน อ่านได้ ที่นี่

เมื่อจะเริ่มฝึกสติ

เมื่อจะเริ่มฝึกสติ หรือเริ่มหัดเจริญสติ
ให้ตั้ง “เจตจำนง” ว่า จะรู้ว่ามีสิ่งใดสิ่งหนึ่งปรากฏอยู่ในความรู้สึก
(เช่น ลมหายใจ กายเคลื่อนไหว จิตที่เผลอหลงไป ฯลฯ)

นี่แหละคือ การเเริ่มฝึกเจริญสติด้วยรูปแบบต่างๆ

การตั้ง “เจตจำนง” ว่า จะรู้ว่ามีสิ่งใดสิ่งหนึ่งปรากฏอยู่ในความรู้สึก นี้เอง
ที่จะทำให้ หลังจากลืมรู้สึกถึงสิ่งนั้นไป
(อาจเพราะมัวไปสนใจสิ่งอื่นๆทั้งแบบเจตนาหรือไม่เจตนา)
ไม่นานก็จะนึกขึ้นได้ ระลึกขึ้นได้ รู้สึกขึ้นได้ว่า
มีสิ่งที่ได้ตั้งเจตจำนงที่จะรู้ กลับมาปรากฏขึ้นในความรู้สึกอีกครั้ง

“เจตจำนง” นี้เอง คือจุดเริ่มต้นของการเจริญสติ
เมื่อสติเจริญขึ้นจนมีกำลังมากพอ ต่อไปการระลึกรู้ก็จะเกิดบ่อยขึ้นๆ
แล้วก็ขยายขอบเขตไปสู่การระลึกรู้สิ่งอื่นๆ
อะไรๆ ที่เกิดขึ้นทางกายทางใจนอกเหนือจากที่เคยตั้งเจตจำนงไว้ ก็จะระลึกรู้ได้
แต่ต้องแค่รู้เท่านั้น จึงจะเข้าใจว่า
อะไรๆ ที่เกิดขึ้นทั้งทางกายทางใจ รวมถึงกายและจิตใจเอง
ก็ไม่เที่ยง เกิดดับ เปลี่ยนแปลง คงทนอยู่ไม่ได้
หาอะไรในกายและจิตใจ ที่จะเป็นตัวตนโดยตัวมันเองไม่ได้เลย

เว็บไซต์ Dhammada.net
เป็นเว็บไซต์ที่ได้รับการอนุญาตจาก หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช วัดสวนสันติธรรม ให้สามารถดำเนินการถอดข้อความพระธรรมเทศนาในลักษณะข้อความสั้นได้ ตั้งแต่ พ.ศ.๒๕๕๓

ชี้แจงการรับกิจนิมนต์ของหลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช ที่นี่

สมัครเป็นสมาชิกเพื่อรับแจ้งข่าวสารและธรรมะทุกวันจาก Dhammada.net ได้ ที่นี่

ติดตั้ง Dhammada Application for Android ที่นี่

คู่มือการใช้งาน อ่านได้ ที่นี่

การบ้าน…หัดธรรม

ในเมื่อทั้งชีวิตคือการเรียนรู้ ทั้งชีวิตจึงต้อง “ทำการบ้าน”
แต่มีการบ้านข้อหนึ่ง ที่เรามักจะลืมทำกัน
ซึ่งหากคิดเป็นตัวเลขอัตราส่วนออกมา
ก็คงจะได้อัตราส่วนของคนที่ทำการบ้านข้อนี้
ต่อคนที่ไม่ได้ทำการบ้าน ออกมาเป็นตัวเลขเข้าใกล้ศูนย์
การบ้านข้อที่ว่านี้ ก็คือ การบ้าน “หัดธรรม” นั่นเอง

ถ้าถามหาเหตุที่คนไม่สนใจจะทำการบ้าน “หัดธรรม” นี้
ก็คงไม่มีใครตอบได้ดีเท่ากับ เราตอบด้วยตัวเอง
ถามตัวเองซิว่า ทำไมเราละเลยที่จะทำการบ้านข้อนี้ไป?

ตอบได้กี่ข้อกันบ้างละ หนึ่ง สาม ห้า หรือเกินสิบ
ซึ่งใครจะตอบได้กี่ข้อก็ตามแต่ ก็ให้ทราบเถิดว่า
นั่นแหละคือ ข้ออ้างของกิเลส ข้ออ้างของตัณหา ข้ออ้างของอวิชชา
หาใช่ข้ออ้างของจิตใจตัวเองแต่อย่างใด
ทั้งนี้ก็เพราะ จิตใจตัวเองของแต่ละคนนั้น
ล้วนแต่ปรารถนาที่จะพ้นทุกข์กันทั้งนั้น
แต่กลับถูกกิเลส ถูกตัณหา ถูกอวิชชา มาครอบงำ มาปิดบังเอาไว้
จนไม่รู้เลยว่า จิตใจจริงๆของตัวเองนั้น เป็นอย่างไรกันแน่
ไม่รู้เลยว่า จิตใจกำลังถูกกิเลส ถูกตัณหา ถูกอวิชชา
ชวนให้ไหลไปหากองทุกข์ ชวนให้หลงถือ
หลงกอดกองทุกข์ ด้วยเข้าใจผิดว่าคือกองสุข
ไม่รู้เลยว่า จิตใจกำลังถูกชวนให้สนองตอบกิเลส
ให้สนองตอบตัณหา ให้ดิ้นรน ให้แสวงหา
ในสิ่งที่เป็นอาหารหล่อเลี้ยงกิเลส ตัณหา อวิชชา ให้มีกำลัง
ครอบงำจิตใจไปตราบนานเท่านาน

แต่ด้วยความเป็นจริงของทุกสรรพสิ่ง
กิเลส ตัณหา อวิชชา จึงยังไม่ได้เก่งถึงขนาด
ที่จะครอบงำจิตใจสรรพสัตว์เอาไว้ได้อย่างเบ็ดเสร็จถาวร
เพราะทุกสรรพสิ่งรวมทั้งกิเลส ตัณหา อวิชชา
ก็ล้วนมีลักษณะที่เหมือนกันคือ
ไม่ได้เป็นตัวเป็นตนอย่างสมบูรณ์แบบโดยตัวเอง
หากแต่ต้องอาศัยปัจจัยต่างๆ มาปรุงแต่งประกอบกันขึ้นมา
ซึ่งเมื่อปรากฏตัวขึ้นมาแล้ว ก็จะไม่อาจคงทนอยู่ได้อย่างถาวร
แต่จะถูกบีบคั้นในตัวเองให้ต้องเสื่อม ให้ต้องสลายดับไปในที่สุด

ด้วยความจริงของสรรพสิ่งนี้เอง
ที่ทำให้จิตใจมีโอกาสที่จะรู้ความจริงว่า
แท้จริงแล้ว ความพ้นจากกิเลส พ้นจากตัณหา
พ้นจากอวิชชา พ้นจากกองทุกข์ นั้นมีอยู่
และยิ่งไปกว่านี้ ยังปรากฏว่ามีผู้ที่สามารถฝึกหัดจิตใจจนพ้นไปได้จริงๆ
แล้วก็ได้ทิ้งร่องรอยบอกทางให้ผู้อื่นว่า จะพ้นไปได้อย่างไร
ดังปรากฏเป็น ทางสายเอก ทางสายที่จะพาให้พ้นไปจากองทุกข์ได้
หรือที่เรียกกันว่า “สติปัฏฐาน ๔” นั่นเอง

แต่การจะพ้นไปจากกองทุกข์ได้นั้น
จิตใจนี้จะต้องผ่านการฝึกหัด จากจิตที่ไม่มีศีล เป็นจิตที่มีศีล
จากจิตที่ไม่ตั้งมั่น ( ไม่มีสมาธิ ) เป็นจิตที่ตั้งมั่น ( มีสมาธิ )
จากจิตที่ไม่มีปัญญา เป็นจิตที่มีปัญญา
สามารถรู้เท่าทันเล่ห์เพทุบายของกิเลส ตัณหา อวิชชา ที่ครอบงำจิตอยู่
จนในที่สุดด้วยกำลังของ ศีล สมาธิ ปัญญา
ก็จะรวบรวม ธรรม มารวมเป็นหนึ่ง
มีผลให้ละกิเลส ละตัณหา ละอวิชชา ออกจากจิตได้อย่างหมดจด
จิตที่เคยเศร้าหมอง เคยทะยานอยาก เคยถูกครอบงำ
ก็จะเป็นอิสระ พ้นจากกองทุกข์ทั้งปวง

ด้วยร่องรอยของผู้ที่พ้นไปได้แล้ว
ตั้งแต่พระพุทธเจ้าลงมาถึงพระอรหันตสาวกทั้งหลาย
ดังปรากฏอยู่ให้หมู่มวลสรรพสัตว์ได้เห็นนี้
จะมีเหตุผลอะไรอีกหรือ ที่เราผู้มีโอกาสได้เห็นร่องรอยเหล่านี้แล้ว
จะพากันไม่ใส่ใจที่จะตามร่องรอยนี้ไป
นอกเสียจากจะยินดีให้ข้ออ้างที่แสนจะหลอกลวงของกิเลส ตัณหา อวิชชา
มาสนตะพายร้อยเชือดสอดจมูก
จูงจิตใจให้เดินตามทางของมันไปเรื่อยๆ ตราบนานเท่านาน

แต่หากมีเจตจำนง ปรารถนาจะเดินตามร่องรอยของพระพุทธเจ้า
ก็ต้องทำการบ้านกันอย่างจริงจัง
และการบ้านนี้ก็มีเพียงข้อเดียวคือ “หัดธรรม”
โดยเจตจำนง ของการบ้านข้อ “หัดธรรม” นี้มีอยู่เพียงว่า
ให้หัดมีศีล ให้หัดมีความตั้งมั่น (หัดมีสมาธิ) และ ให้หัดที่จะมีปัญญา

เว็บไซต์ Dhammada.net
เป็นเว็บไซต์ที่ได้รับการอนุญาตจาก หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช วัดสวนสันติธรรม ให้สามารถดำเนินการถอดข้อความพระธรรมเทศนาในลักษณะข้อความสั้นได้ ตั้งแต่ พ.ศ.๒๕๕๓

ชี้แจงการรับกิจนิมนต์ของหลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช ที่นี่

สมัครเป็นสมาชิกเพื่อรับแจ้งข่าวสารและธรรมะทุกวันจาก Dhammada.net ได้ ที่นี่

ติดตั้ง Dhammada Application for Android ที่นี่

คู่มือการใช้งาน อ่านได้ ที่นี่

ช่วยจิตให้เดินปัญญา

หลายคนที่มาฝึกสติ ฝึกรู้สึกตัว ฝึกรู้กายรู้ใจ
แล้วจิตยังเดินปัญญาไม่ได้ ยังได้แค่รู้สึกไปเฉยๆ
หรือจิตยังเอาแต่สนใจต่อลักษณะเฉพาะของสภาวะ
เช่น ยังสนใจว่าโกรธเป็นอย่างนั้นอย่างนี้
โกรธแล้วหน้าร้อน ใจเต้นเร็ว
หรือบางคนรู้สึกตัวได้แล้ว แต่ก็ยังไปคาอยู่กับ
ความเฉยๆ ต่อสภาวะ ยังไม่ยอมสนใจมาสังเกต
ความเป็นไตรลักษณ์ของสภาวะ

แล้วจะทำอย่างไร? จิตจึงจะเดินปัญญาต่อได้

วิธีหนึ่งที่พอจะช่วนให้จิตเดินปัญญาได้ ก็คือ
ให้ตั้งเจตจำนงที่จะหาคำตอบจากการสังเกตว่า
“รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ เที่ยงหรือไม่เที่ยง”
หรือจะพูดอีกสำนวนหนึ่งได้ว่า
กระตุ้นให้จิตเดินปัญญาเดินปัญญา ด้วยการตั้งคำถาม
อย่างที่พระพุทธเจ้าตั้งคำถาม
เพื่อให้ปัญจวัคคีย์สังเกตสภาวะ
แล้วตอบพระพุทธเจ้า นั่นเอง

(พระพุทธเจ้าไม่ได้ตั้งคำถามให้คิดๆหาคำตอบ
หรือจำมาตอบจากการได้ยินได้ฟังได้อ่านมา
โดยไม่ได้เห็นสภาวะนั้นจริงๆ)

“รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ เที่ยงหรือไม่เที่ยง”
เลือกเอาสักอย่างหนึ่งมาตั้งคำถามกับตัวเอง
เพื่อจะสังเกตหาคำตอบก่อนก็ได้ คือ

ใครถนัดเห็นกาย
ก็เลือกสังเกตรูปก่อนว่า เที่ยงหรือไม่เที่ยง

ใครถนัดเห็นเวทนา
ก็เลือกสังเกตเวทนาก่อนก่อนว่า เที่ยงหรือไม่เที่ยง

ใครถนัดเห็นสัญญาทำงาน
ก็เลือกสังเกตสัญญาก่อนก่อนว่า เที่ยงหรือไม่เที่ยง

ใครถนัดเห็นความปรุงแต่งทางใจ (สังขาร)
ก็เลือกสังเกตสังขารก่อนก่อนว่า เที่ยงหรือไม่เที่ยง

ใครถนัดเห็นจิตที่ไปรับอารมณ์ทาวทวารต่างๆ (วิญญาณ)
ก็เลือกสังเกตวิญญาณก่อนก่อนว่า เที่ยงหรือไม่เที่ยง

หรือถ้าใครถนัดเห็น รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ
ในมุมของความที่เกิดขึ้นแล้ว
ย่อมถูกบีบคั้นให้ทนอยู่ในสภาพเดิมไม่ได้
(มุมมองนี่คือ ทุกขัง ในไตรลักษณ์ นั่นเอง)
ก็เลือกสังเกตในมุมมองนี้ก็ได้ว่า
“เป็นทุกข์(ทุกขัง)หรือเป็นสุข”
(สุข ในที่นี้หมายถึงตรงข้ามกับ ทุกขัง)

หรือถ้าใครถนัดเห็น รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ
ในมุมของความบังคับให้เป็นไปตามที่ต้องการไม่ได้
ไม่ได้เป็นตัวตนโดยตัวของมันเอง
ต้องอาศัยสิ่งอื่นมาเป็นปัจจัยให้ปรากฏขึ้น
(มุมมองนี่คือ อนัตตา ในไตรลักษณ์ นั่นเอง)
ก็เลือกสังเกตในมุมมองนี้ก็ได้ว่า
“เป็นอัตตาหรือเป็นอนัตตา”
(อัตตา ในที่นี้หมายถึง ตรงข้ามกับอนัตตา)

^_^

เว็บไซต์ Dhammada.net
เป็นเว็บไซต์ที่ได้รับการอนุญาตจาก หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช วัดสวนสันติธรรม ให้สามารถดำเนินการถอดข้อความพระธรรมเทศนาในลักษณะข้อความสั้นได้ ตั้งแต่ พ.ศ.๒๕๕๓

ชี้แจงการรับกิจนิมนต์ของหลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช ที่นี่

สมัครเป็นสมาชิกเพื่อรับแจ้งข่าวสารและธรรมะทุกวันจาก Dhammada.net ได้ ที่นี่

ติดตั้ง Dhammada Application for Android ที่นี่

คู่มือการใช้งาน อ่านได้ ที่นี่

ดูจิต ไม่ใช่ไปยุ่งกับอาการของจิต ไม่ใช่ดูอาการของจิต

ก่อนอื่นต้องเข้าใจก่อนว่า “จิต” ในที่นี้
คือจิตที่ยังไม่หลุดพ้นจากความยึดมั่นถือมั่น
แต่จิตจะเป็นธาตูรู้ ไม่มีรูปร่าง ไม่มีมิติใดๆ ดังนั้น
การ “ดูจิต” ในที่นี้ จึงไม่ใช่การดูตัวจิตจริงๆ
แต่เป็นการ “รู้สึก”ว่าจิตเป็นอย่างไร
เช่น จิตมีราคะ-จิตไม่มีราคะ จิตมีโทสะ-จิตไม่มีโทสะ ฯลฯ

การดูจิต เบื้องต้นจึงเป็นการหัดที่จะ “รู้สึก”ว่าจิตเป็นอย่างไร
ซึ่งเมื่อมีรู้สึกได้ว่าจิตเป็นอย่างไรแล้ว
ก็ต้องหัดรู้สึกต่อไปโดยไม่จงใจที่จะไปทำอะไรขึ้นมา (เรียกว่า ดู)

เช่น เมื่อรู้สึกว่า จิตมีโทสะ ก็ไม่ต้องจงใจที่จะทำอะไรขึ้นมา
ไม่ต้องจงใจที่จะทำให้โทสะดับลงไป
ไม่ต้องจงใจที่จะทำให้ปราศจากโทสะ
เพียงแค่รู้สึก เหมือนเป็นคนดูอีกคนที่กำลังดูจิตที่มีโทสะไป
หากรู้สึกว่าจิตมีโทสะได้จริงๆ จิตที่มีโทสะจะดับลงไปเอง
แล้วเกิดจิตทีมีสติ มีความรู้สึกตัว หรือมีจิตที่ไม่มีโทสะเกิดขึ้นแทน

แต่ถ้ารู้สึกได้ว่าจิตเป็นอย่างไรแล้ว ไม่ได้เพียงแค่รู้สึก
แล้วก็จงใจไปทำ จงใจไปจัดการอะไรบางอย่างต่อจิตในขณะนั้น
เช่นพอรู้สึกว่าจิตมีโทสะ ก็พยายามปัดความโกรธออกไปด้วยวิธีการต่างๆ
ก็จะไม่ใช่การ “ดูจิต” แต่เป็นการ “ไปยุ่งกับอาการของจิต”

หรือบางคน แทนที่จะ “ดูจิต” หรือ “ดูไตรลักษณ์ของจิต”
ก็ไปพยายามที่จะ “ดูลักษณะเฉพาะของตัวสภาวะ”
เช่น พอรู้สึกว่าจิตมีโทสะ(โกรธ) แทนที่จะมีสติรู้สึกไปว่าจิตมีความโกรธ
แทนที่จะดูว่า จิตที่โกรธก็ไม่เที่ยง เกิดขึ้นแล้วย่อมดับไป
ก็ไปพยายามที่จะดูว่า ความโกรธเป็นอย่างไร โกรธแล้วร่างกายเป็นอย่างไร
ความโกรธต่างกับความหงุดหงิดอย่างไร
หากดูแบบนี้ก็เป็นการไป “ดูลักษณะเฉพาะของตัวสภาวะ”
หรือบางทีก็เรียกว่า “ดูอาการของจิต”
ซึ่งก็ไม่ใช่การ “ดูจิต” เพราะการดูจิตนั้นมีเป้าหมายที่
เห็นไตรลักษณ์ของจิต

เว็บไซต์ Dhammada.net
เป็นเว็บไซต์ที่ได้รับการอนุญาตจาก หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช วัดสวนสันติธรรม ให้สามารถดำเนินการถอดข้อความพระธรรมเทศนาในลักษณะข้อความสั้นได้ ตั้งแต่ พ.ศ.๒๕๕๓

ชี้แจงการรับกิจนิมนต์ของหลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช ที่นี่

สมัครเป็นสมาชิกเพื่อรับแจ้งข่าวสารและธรรมะทุกวันจาก Dhammada.net ได้ ที่นี่

ติดตั้ง Dhammada Application for Android ที่นี่

คู่มือการใช้งาน อ่านได้ ที่นี่