นิทานดูจิต ๒
ชายคนหนึ่ง หลังจากเจอกับชีวิตที่ทุกข์ใจแสนสาหัส
จึงตั้งใจที่จะเดินตามรอยพระพุทธเจ้าไปสู่ความพ้นทุกข์
แต่ไม่ว่าจะหัดทำจิตให้สงบแบบสมถะอย่างไร เขาก็ไม่เคยทำได้เลย
ผ่านไปสิบสองปี ญาติธรรมหลายคนก้าวหน้าทางสมถะไปมาก
จนทำให้เขาเกิดความรู้สึกสิ้นหวัง ท้อแท้กับความไม่เอาไหนของตัวเอง
ถึงกับทรุดกายลงร้องไห้คร่ำครวญอย่างไม่อายเทวดาหน้าไหนเลย
ณ นาทีนั้นเขาไม่เคยรู้เลยว่า ยังมีหนทางที่จะพ้นทุกข์ได้อยู่
แต่ด้วยไม่ยอมหยุดเดินหาทางพ้นทุกข์
ไม่นานหลังจากวันนั้น
เขาได้เจอกับครูผู้ที่บอกเขาว่า ต้องรู้สึกตัวให้เป็นก่อน
และให้หัดรู้สิ่งที่กำลังปรากฏด้วยจิตที่ตั้งมั่นและเป็นกลาง
จากวันนั้นเป็นต้นมา เขาจึงเข้าใจว่า
ร่องรอยการภาวนาเพื่อความพ้นทุกข์ไม่ได้มีเพียงร่องรอยเดียว
แต่ยังมีร่องรอยอื่นให้เดินตามไปได้อีก
แล้วเขาก็เพียรเดินตามร่องรอยที่ครูได้บอกให้ด้วยใจที่สบายๆ
แม้วันนี้เขาจะยังเดินไปไม่ถึงปลายทาง
แต่ก็ได้เห็นอะไรๆ ตรงตามที่ครูบาอาจารย์เล่าบอกต่อกันไว้มากมาย
ทำให้เข้ามั่นใจว่า ร่องรอยนี้แหละที่พาพ้นทุกข์ได้
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
จะลงมือปฏิบัติภาวนา ต้องเรียนรู้ให้มากพอว่า
หนทางพ้นทุกข์ไปทางไหนได้บ้าง
ทางไหนเหมาะกับกำลังและความสามารถของเราก็ควรไปทางนั้น
อย่าดันทุรังไปตามทางที่ไม่เหมาะกับตัวเอง
เพราะมันมีแต่จะทำให้เนิ่นช้า
หรือไม่ชาตินี้ก็อาจตายเปล่าไม่ได้เห็นความก้าวหน้าของตัวเองเลย
เว็บไซต์ Dhammada.net
เป็นเว็บไซต์ที่ได้รับการอนุญาตจาก หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช วัดสวนสันติธรรม ให้สามารถดำเนินการถอดข้อความพระธรรมเทศนาในลักษณะข้อความสั้นได้ ตั้งแต่ พ.ศ.๒๕๕๓
ชี้แจงการรับกิจนิมนต์ของหลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช ที่นี่
สมัครเป็นสมาชิกเพื่อรับแจ้งข่าวสารและธรรมะทุกวันจาก Dhammada.net ได้ ที่นี่
ติดตั้ง Dhammada Application for Android ที่นี่
คู่มือการใช้งาน อ่านได้ ที่นี่
