ปัญหาของการทำในรูปแบบ
ผมคิดว่าปัญหาของพวกเรารวมทั้งผมเองคือ ทำตามรูปแบบแต่ผิดไม่ได้ผิดรูปแบบ แต่จิตมันมีลักษณะอาการที่ผิดไป คือแทนที่จะทำไปรู้ตัวไปบ้าง เผลอไปบ้าง ก็กลับไปทำแล้วกลายเป็นเพ่งไป จิตมันเลยแข็งๆ ทื่อๆ ไม่รู้ตัว การทำตามรูปแบบหรือทำสมถะ ไม่ใช่การเพ่งเอานะครับ แต่เป็นการตามรู้อย่างต่อเนื่อง การเดินจงกรม รูปแบบคืออิริยาบถเดิน จิตจะรู้กาย หรือรู้ว่าเผลอไป รู้แบบสบายๆ ไม่เพ่ง การเคาะนิ้ว รูปแบบคืออิริยาบถเคาะนิ้ว จิตจะรู้กาย หรือรู้ว่าเผลอไป รู้แบบสบายๆ ไม่เพ่ง การดูท้องพองยุบ รูปแบบคืออิริยาบถนั่ง จิตจะรู้กาย(รู้ท้องพองยุบ) หรือรู้ว่าเผลอไป รู้แบบสบายๆ ไม่เพ่ง สรุปว่า รูปแบบคือการฝึกรู้ด้วยความรู้สึกตัวภายใต้รูปแบบใดแบบหนึ่ง ไม่ใช่การเพ่งกายไม่ใช่การเพ่งจิต หรือจะพูดว่า ฝึกให้จิตเคยชินกับการรู้สึกตัวด้วยรูปแบบใดๆ เมื่อจิตเคยชินแล้ว จิตก็จะรู้สึกตัวได้ง่ายในชีวิตประจำวัน เช่นคนที่ฝึกตามรูปแบบเดินจงกรมจนเคยชินที่จะรู้สึกตัวในขณะเดิน เมื่ออยู่ในชีวิตประจำวันที่จะเผลอง่ายเผลอนาน พอร่างกายขยับเดินจิตก็จะรู้สึกตัวขึ้นเอง ทำให้การเผลอก็จะสั้นลง หรือทำให้รู้สึกตัวได้บ่อยขึ้นนั่นเอง คงพอจะช่วยให้เข้าใจต่อคำว่า ทำตามรูปแบบ ได้ชัดเจนขึ้นนะครับ
เว็บไซต์ Dhammada.net
เป็นเว็บไซต์ที่ได้รับการอนุญาตจาก หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช วัดสวนสันติธรรม ให้สามารถดำเนินการถอดข้อความพระธรรมเทศนาในลักษณะข้อความสั้นได้ ตั้งแต่ พ.ศ.๒๕๕๓
ชี้แจงการรับกิจนิมนต์ของหลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช ที่นี่
สมัครเป็นสมาชิกเพื่อรับแจ้งข่าวสารและธรรมะทุกวันจาก Dhammada.net ได้ ที่นี่
ติดตั้ง Dhammada Application for Android ที่นี่
คู่มือการใช้งาน อ่านได้ ที่นี่
