เปรียบการภาวนาดั่งมวย (๒)
แรกๆ เราเป็นมวยคนละชั้นกับกิเลส แต่ปฏิบัติใหม่ๆ กิเลสก็ประมาทเราเหมือนกัน
คือเราจะได้ขึ้นเวทีเฉพาะกับกิเลสปลายแถวเท่านั้น (เพราะไม่เห็นกิเลสละเอียด)
ได้แก่พวกโทสะ และราคะหยาบๆ
จึงมีโอกาสที่จะผลัดกันแพ้ ผลัดกันชนะ พอให้มีกำลังใจสู้
เมื่อเราชนะมากเข้า ก็ได้เลื่อนชั้นไปชกกับกิเลสที่ละเอียดขึ้นคือโมหะ
ซึ่งพวกนี้เทียบแล้วก็เหมือนมวยระดับท้องถิ่น
ถ้าพอสู้ได้แล้ว ก็จะเจอกับกิเลสระดับนิวรณ์ อันเป็นมวยระดับชาติ
ถัดไปก็จะเจอกับมวยระดับโลก คือสังโยชน์ต่างๆ
พอชกชนะหลายครั้งเข้าก็ได้เป็นแช้มป์โลก
คือการปฏิบัติจนเข้าถึงจิตอวิชชานั่นเอง
ถึงจุดนี้ นักปฏิบัติจะคิดว่าตนเองชนะแล้ว หมดกิจแล้ว
ความจริงยังไม่หมด เพราะยังต้องป้องกันแช้มป์อีก
คือจิตอวิชชานั้นเอง ยังมีความเสื่อมให้เห็นได้เป็นระยะๆ
เมื่อใดฉลาดรู้ทันว่าจิตอวิชชาก็ยังเอาไว้ไม่ได้
นั่นคือการสละตำแหน่งแช้มป์คือปล่อยวางจิต
รื้อเวทีคือภพ ไล่กรรมการคือกรรมไปให้พ้น
นักปฏิบัติจะต้องก้าวไปข้างหน้าไม่หยุดครับ
จะยอมให้กิเลสเคี้ยวเอาฝ่ายเดียวไม่ได้
เพราะมันไม่เคยเมตตาปรานีเราเลย
มันเล่นเราถึงตาย ตายแล้วตายอีก มานานไม่รู้เท่าไหร่แล้ว
โดยคุณ สันตินันท์ (นามปากกาของหลวงพ่อปราโมทย์ก่อนบวช)
เมื่อวัน อาทิตย์ ที่ 3 ตุลาคม 2543
เว็บไซต์ Dhammada.net
เป็นเว็บไซต์ที่ได้รับการอนุญาตจาก หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช วัดสวนสันติธรรม ให้สามารถดำเนินการถอดข้อความพระธรรมเทศนาในลักษณะข้อความสั้นได้ ตั้งแต่ พ.ศ.๒๕๕๓
ชี้แจงการรับกิจนิมนต์ของหลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช ที่นี่
สมัครเป็นสมาชิกเพื่อรับแจ้งข่าวสารและธรรมะทุกวันจาก Dhammada.net ได้ ที่นี่
ติดตั้ง Dhammada Application for Android ที่นี่
คู่มือการใช้งาน อ่านได้ ที่นี่
