หลงแล้วรู้
หัดดูกายดูจิตมานานแล้ว จิตก็ยังมีปกติหลงแล้วรู้อยู่นั่นเอง
บางช่วงก็หลงนานแล้วจึงจะรู้ว่าเมื่อกี้หลงไป
บางช่วงก็หลงไม่นานแล้วรู้ว่าเมื่อกี้หลงไป
แรกๆ ก็ไม่เห็นหรอกนะว่าที่หลงหลงไปไหนมา
พอรู้ว่าเมื่อกี้หลงไปได้บ่อยๆ ก็จะค่อยๆ เห็นว่า
ส่วนมากจะหลงไปคิด กับหลงไปมองภาพทางตา
แต่การเห็นว่าหลงไปไหนนี่
มันก็ไม่ใช่ประเด็นที่ต้องรู้แจ้งเห็นจริง
เพราะที่ต้องรู้แจ้งเห็นจริงมันอยู่ที่
รู้สึกได้ชัดว่า เมื่อกี้หลงไป
เมื่อรู้ได้ชัดว่าเมื่อกี้หลงไปได้บ่อยๆ
ก็จะค่อยรู้ชัดขึ้นที่ละนิดทีละหน่อยว่า
ร่างกายจิตใจ (รูปนาม ขันธ์ห้า) มันไม่ใช่ตัวตนที่เที่ยงถาวร
มีแต่เกิดแล้วดับไปตามเรื่องตามราว (ตามเหตุปัจจัย) ของมัน
มันจะหลงก็ห้ามมันไม่ได้ มันจะรู้ก็สั่งให้รู้ไม่ได้
เมื่อหัดให้รู้ชัดได้ตามจริงแบบนี้อยู่เรื่อยๆ แล้วละก็
สติปัญญาจะเจริญยิ่งๆ ขึ้นไป
แม้ไม่ได้อยากจะเอามรรคผลนิพพานอะไร
มรรคผลนิพพานก็จะเป็นสภาวะที่พึงปรากฏชัดขึ้นได้
ด้วยเพราะเหตุปัจจัยถึงพร้อมนั่นเอง
เว็บไซต์ Dhammada.net
เป็นเว็บไซต์ที่ได้รับการอนุญาตจาก หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช วัดสวนสันติธรรม ให้สามารถดำเนินการถอดข้อความพระธรรมเทศนาในลักษณะข้อความสั้นได้ ตั้งแต่ พ.ศ.๒๕๕๓
ชี้แจงการรับกิจนิมนต์ของหลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช ที่นี่
สมัครเป็นสมาชิกเพื่อรับแจ้งข่าวสารและธรรมะทุกวันจาก Dhammada.net ได้ ที่นี่
ติดตั้ง Dhammada Application for Android ที่นี่
คู่มือการใช้งาน อ่านได้ ที่นี่
