เมื่อต้องคลุกคลีกับสังคมและจิตหลงเพลินชอบพูดธรรมะ
เมื่อต้องคลุกคลีกับสังคมและจิตหลงเพลินชอบพูดธรรมะ
โยม : กราบนมัสการหลวงพ่อเจ้าค่ะ หนูส่งการบ้านหลวงพ่อครั้งสุดท้าย ๙ ธันวาค่ะ แล้วหลวงพ่อบอกว่าให้ไปดูความไม่ตั้ง..ไม่ใช่ ให้ไปดูความไม่เป็นกลาง แล้วก็ให้เป็นดอกบัวที่อยู่ในคลองในหนองในบึงน่ะคะ แล้วไปอยู่ในเหตุการณ์ ทีนี้ประเด็นที่ดอกบัวตรงนี้น่ะค่ะ หนูก็..พอเวลาหนูจะตีตัวออกห่างจากสังคมอะไรอย่างนี้ ก็จะนั่งทำ คือทำได้ตลอด (หลวงพ่อปราโมทย์:ใช่) แต่ว่ามันก็จะติดอยู่ที่ว่า พอไปคลุกคลีกับสังคมอย่างนี้
หลวงพ่อปราโมทย์ : เราคลุกคลีทางร่างกายนะ คลุกคลีไปตามหน้าที่การงานของเรา ตามสถานภาพตามสังคมของเรา อย่างคลุกคลีต้องดูแลพ่อแม่ญาติพี่น้อง ทำงานต้องอะไรอย่างนี้ ต้องทำ ใจของเราต่างหากที่ไม่คลุกคลี ถ้าใจเราไปอินกับเขาแล้วรู้ทันเลย
โยม : ในที่ทำงานถ้าเราไม่คุย พอคุยปุ๊บ ในแต่ละเรื่องที่เขานำมาคุย มันจะติด มันไม่ใช่…
หลวงพ่อปราโทย์ : ถ้าเรื่องไม่ดีเราก็อย่าคุยยาว (โยม : สั้นๆก็พอใช่มั้ยคะ) อือ..สั้นๆ ไม่งั้นจะดูผิดปกติ แล้วอีกหน่อยนะ ภาวนาไปเรื่อยๆนะ อีกหน่อยก็จะมีคนสนใจธรรมะคุยกับเราบ้าง คุยไปคุยมา พวกที่คุยเหลวไหลไร้สาระไม่กล้าเข้าใกล้เราเลย วงของเราจะโตขึ้นเรื่อยๆ (โยม : ค่ะ จะโตขึ้นเรื่อยๆ) โตมั้ยอ่ะ
หนูต้องระวังอีกข้อหนึ่ง เวลาพูดธรรมะนะ (โยม : ใช่ค่ะ) อย่าเพลิน (โยม : ใช่ มันจะเพลิน เริ่มรู้สึกตัวว่า ไม่ไหว) นั่นแหละ มันเริ่มเบียดเบียนพวกอธรรม พูดให้ฟังแล้วกลุ้มใจ นังนี่มาอีกแล้ว พูดธรรมะอีกแล้ว (โยม : ใช่ๆ) ใช่สิ ไม่หลอกหรอก
โยม : แล้วเรื่องความไม่เป็นกลางนี่ค่ะ อ้นนี้ถาม เมื่ออาทิตย์ที่แล้วหนูได้คุยกับพี่มาลีค่ะ ว่าให้ดูทุกข์กับสุข ว่า อ๋อ ดูทุกข์กับสุขได้ใช่มั้ย โอเค ทีนี้หนูรู้สึกว่าตัวหนูเองเนี่ย ถ้ามีทุกข์ มันจะดูว่ามีทุกข์ มันจะดูอยู่อย่างนี้ มันจะดูอยู่อย่างนี้ค่ะ มันก็เห็นว่าเป็นทุกข์อยู่อย่างนี้
หลวงพ่อปราโมทย์ : ให้ดูที่จิต จิตไม่ชอบทุกข์ (โยม : แต่หนูก็จะเห็นว่ามันทุกข์นะคะ) ทุกข์ก็ทุกข์สิ (โยม : แต่มันจะเห็นเฉยๆ) เออ..เฉยเพราะเราไปตรึงมันไว้หรือเปล่า หรือเพราะมันอยู่ห่างของมันเอง
โยม : มันอยู่ห่างค่ะ แต่มันจะอยู่เฉยๆของมัน เหมือนมันตรึงแต่มันอยู่ห่างๆน่ะค่ะ (หลวงพ่อปราโมทย์ : ถ้าตรึงอยู่น่ะห่าง) แต่มันก็ไม่ก็ไม่หายนะคะ (หลวงพ่อปราโมทย์ : ไม่หายหรอก) มันก็เฉยๆ ดูแบบเฉยๆ (หลวงพ่อปราโมทย์ : ตอนนั้นไม่ได้มีสติจริง เราไปบังคับอยู่) แต่หนูก็เห็นว่าเป็นทุกข์ อย่างนี้บังคับหรือคะ (หลวงพ่อปราโมทย์ : เออ) เห็นความทุกข์นะคะ (หลวงพ่อปราโมทย์ : ก็ยังบังคับอยู่นะ) แต่มันก็ยังเฉยๆอยู่นะ อันนี้ก็ยังบังคับหรือคะหลวงพ่อ (หลวงพ่อปราโมทย์ : บังคับจิตน่ะ บังคับจิต อย่าว่าแต่ทุกข์เลย พ่อของความทุกข์มาก็ยังเฉย เพ่งจิตอยู่น่ะ)
หนูรู้สึกว่า เวลาทุกข์กับสุขนี่มัน แล้วบางทีนะคะหลวงพ่อ (หลวงพ่อปราโมทย์ : เห็นมั้ยๆ เห็นมั้ย หลง) หลงค่ะ (หลวงพ่อปราโมทย์ : พูดธรรมะต้องน้อยนะ จำที่หลวงพ่อบอกไว้) หลวงพ่อค่ะ
อีกนิดนึง อีกนิดเดียวค่ะ คือส่วนใหญ่หนูจะเห็นว่ามันเฉยๆมากกว่าค่ะ สุขกับทุกข์นี่มันเหมือนอยู่ใต้พื้นดินค่ะ (หลวงพ่อปราโมทย์ : ถูกแล้ว) มันแทบต้องไปค้นน่ะค่ะถึงจะเห็น
หลวงพ่อปราโมทย์ : ไม่ต้องค้นหรอกถ้ามันมีอารมณ์ที่มันแรงพอมันก็ขึ้นมาเอง ปกติจิตเราก็เฉยๆ (โยม : ส่วนใหญ่จะเห็นเฉยๆ) นั่นแหละ ถูกแล้วล่ะ (โยม : ถูกแล้วใช่มั้ยคะ) อือ..
โยม : แล้วหนูก็ติดอยู่อีกอย่างเดียว หนูรู้สึกว่าหนูต้องมีข้อบกพร่องอะไรแน่นอนเลยค่ะหลวงพ่อ มันต้องมีสักข้อหนึ่งน่ะค่ะ
หลวงพ่อปราโมทย์ : นั่นแหละไปดูเอา ไปเตือนตนด้วยตนเอง
โยม : อย่างนี้ดีแล้วใช่มั้ยคะหลวงพ่อ ทำไปเรื่อยๆอย่างนี้ดีแล้วใช่มั้ยคะ หนูรู้สึกว่ามันไม่ค่อยหวือหวา ไม่ค่อยมีอะไรที่มันแบบ มีสีสันน่ะค่ะ มันเฉยๆเรื่อยๆอย่างนี้นะค่ะ
หลวงพ่อปราโมทย์ : ต้องระวังรักษาจิตให้ดีหน่อย เวลาจิตมันเพลินไปกับธรรมะ ต้องรู้ทัน ตัวนี้เป็นจุดอ่อนนะ เอ้า ต่อไป…
โยม : ขอบพระคุณค่ะ
เว็บไซต์ Dhammada.net
เป็นเว็บไซต์ที่ได้รับการอนุญาตจาก หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช วัดสวนสันติธรรม ให้สามารถดำเนินการถอดข้อความพระธรรมเทศนาในลักษณะข้อความสั้นได้ ตั้งแต่ พ.ศ.๒๕๕๓
ชี้แจงการรับกิจนิมนต์ของหลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช ที่นี่
สมัครเป็นสมาชิกเพื่อรับแจ้งข่าวสารและธรรมะทุกวันจาก Dhammada.net ได้ ที่นี่
ติดตั้ง Dhammada Application for Android ที่นี่
คู่มือการใช้งาน อ่านได้ ที่นี่
