mp 3 (for download) : เราไม่ได้สู้กับอะไร เราสู้กับความเห็นผิดของตัวเอง
Audio clip: Adobe Flash Player (version 9 or above) is required to play this audio clip. Download the latest version here. You also need to have JavaScript enabled in your browser.
หลวงพ่อปราโมทย์ : ที่จริงการปฏิบัติธรรมไม่ได้มีอะไรยากเลย เราชอบวาดภาพว่ามันยาก มันต้องทำอะไร จริงๆ ไม่ได้ทำอะไรหรอก หน้าที่เราคอยเรียนรู้กาย เรียนรู้ใจ เรียนรู้อย่างที่เขาเป็น รู้ไปเรื่อยๆ จนใจยอมรับความจริง เราไม่ได้สู้กับอะไรเลย เราสู้กับความเห็นผิดของตัวเอง ในเบื้องต้นนี่ เราสู้กับความเห็นผิดของตัวเอง เรามีความเห็นผิดว่ากายกับใจเป็นตัวเรา เพราะฉะนั้นเราต้องมาคอยรู้กายคอยรู้ใจบ่อยๆ จนเห็นความจริงว่าไม่ใช่ตัวเรา พอละความเห็นผิดได้ก็ชนะยกที่หนึ่งล่ะ ยกนี้สำคัญที่สุดเลยนะ ถ้าคนไหนผ่านจุดแรกนี้ได้แล้ว ที่เหลือมันจะต้องผ่านเอง อย่างไรก็ไปได้
เพราะฉะนั้นความยากลำบากที่สุดอยู่อันแรกนี้แหละ อันแรกก็คือ จะต้องละความเห็นผิดว่ากายกับใจเป็นตัวเราให้ได้ วิธีละความเห็นผิดไม่ใช่คิดเอาว่ามันไม่ใช่ตัวเรา วิธีละความเห็นผิดมีอันเดียว รู้อยู่ที่กาย รู้อยู่ที่ใจบ่อยๆ รู้ไป จนเห็นความจริงว่ามันไม่ใช่ตัวเราหรอก ไม่ได้มีอะไรลึกลับเลย เป็นเรื่องธรรมดา สมเหตุสมผล
ทีนี้ถ้าเราไปคิดจะทำอย่างโน้นทำอย่างนี้นะ เราปรุงแต่ง ปรุงแต่งฝ่ายดีไปเรื่อย พยายามบังคับกาย พยายามบังคับใจ ปรุงแต่งไปเรื่อยๆ ไม่ใช่ของจริง ไม่ใช่ของแท้ มันง่าย ง่ายจนยาก ง่ายจนนึกไม่ถึง ครูบาอาจารย์ สมัยก่อนหลวงพ่อเข้าไปหาครูบาอาจารย์หลายองค์ ท่านบอกนะว่า มันง่าย แล้วท่านก็บอกด้วย ไม่ต้องทำอะไร ถ้าเรามีสติขึ้นมาแล้ว เรารู้สึกตัวขึ้นมาได้ รู้กายรู้ใจได้แล้ว ให้รู้บ่อยๆ ท่านบอกมันเหมือนผลไม่ที่รอเวลาสุกงอม ถึงเวลามันสุกเอง มันร่วงหล่นของมันเอง ไม่ใช่พยายามไปทำอะไรอย่างใดอย่างหนึ่งขึ้นมา หลายองค์สอนมาอย่างนี้นะ สอนหลวงพ่อมาอย่างนี้ หลวงพ่อก็จำมาสอนพวกเราต่อ
จริงๆ ไม่ได้ทำอะไร รู้กาย รู้ใจ ร่างกายเคลื่อนไหวคอยรู้สึก จิตใจเคลื่อนไหวคอยรู้สึก เราจะเห็นเลยร่างกายมันทำงานทั้งวัน จิตใจมันทำงานทั้งวัน รู้ลงที่กาย รู้ลงที่ใจ การปฏิบัติไม่เกินกายกับใจของเรานี่เอง ถ้าเราเกินกายเกินใจของตัวเองออกไปก็ไม่สามารถละความเห็นผิดว่ากายกับใจไม่ใช่เรา
เป้าหมายแรกเลย ต้องละให้ได้ คือความเห็นผิดว่ากายกับใจเป็นเรา สู้กับความไม่เข้าใจของเราเอง อาจารย์อภิธรรมบางท่านถึงกับสอนบอกว่า ตัวศาสนาพุทธจริงๆ ไม่ใช่อะไรเลย คือตัว ‘สัมมาทิฏฐิ’ นั่นเอง ความรู้ถูกความเข้าใจถูก แล้วก็สู้กับความเข้าใจผิดของเราเอง ใหม่ๆ เราก็เข้าใจผิดว่ากายกับใจเป็นตัวเรา ก็มาเฝ้ารู้ พอเรามีสติขึ้นมาปุ๊บนี่ เราจะเห็นทันทีเลย กายนี้ไม่ใช่ตัวเรา คนไหนรู้สึกตัวเป็นจะเห็นทันทีว่ากายไม่ใช่ตัวเรา เพราะการเห็นว่ากายไม่ใช่ตัวเราเป็นเรื่องง่ายๆ รู้สึกตัวขึ้นมาก็เห็นแล้วว่ากายไม่ใช่ตัวเรา แต่จะเห็นไม่ได้ว่าจิตไม่ใช่เรา ต้องคอยรู้คอยดูไปนานๆ จะเห็นจิตเกิดดับไปเรื่อย คอยรู้คอยดูไป จนวันหนึ่งก็รู้ว่าจิตไม่ใช่เรา
ละความเห็นผิดได้ว่าขันธ์ห้าเป็นเรา ต่อไปเราก็เห็นผิดต่อไปอีก เห็นผิดอย่างอื่นลึกซึ้งต่อไปอีก เช่น เราจะเห็นจิตบอกว่า จิตนี้ถ้าเรารักษาไว้ได้ดี เราจะมีความสุข ถ้ารักษาได้ไม่ดีนะ มันจะมีความทุกข์ จิตไหลไปเกาะอารมณ์มันจะทุกข์ จิตมีความอยากมีความยึดมันจะทุกข์ จิตที่มีความรู้ ตื่น เบิกบาน ไม่ทุกข์ จะรู้สึกอย่างนี้ นี่ก็รู้สึกผิดอีก นี่ความเห็นผิดมีเยอะแยะเลย เป็นระยะๆ ไป พระพุทธเจ้าไม่ได้สอนว่า จิตเป็นสุขบ้าง เป็นทุกข์บ้าง ท่านสอนว่าขันธ์ห้าเป็นทุกข์ จุดสุดท้ายเลยที่จะละอวิชชา คือการเห็นว่าขันธ์ห้าเป็นทุกข์ นั่นแหละ อวิชชาคือความไม่รู้ทุกข์ ไม่รู้ว่าขันธ์ห้าเป็นตัวทุกข์ เราจะรู้สึกว่ากายนี้เป็นทุกข์บ้าง เป็นสุขบ้าง จิตนี้เป็นทุกข์บ้าง เป็นสุขบ้าง
ฉะนั้นเราปฏิบัตินี่เราต่อสู้กับความหลงผิดของเรา ต่อสู้กับความไม่รู้ของเรา ตลอดสายของกายปฏิบัติเลย เบื้องต้นเลยต่อสู้กับความเห็นผิดว่ากายกับใจเป็นตัวเรา เบื้องปลายเลยต่อสู้จนกระทั่งเห็นความจริงว่าขันธ์ห้าเป็นทุกข์ กายกับใจเป็นทุกข์ ถ้าเห็นขันธ์ห้าเป็นทุกข์แล้วใจถึงจะปล่อยวางขันธ์ห้า ถ้าเห็นขันธ์ห้าเป็นทุกข์บ้าง เป็นสุขบ้าง ก็ไม่ปล่อยวาง แต่พยายามดิ้นรนหาความสุข พยายามดิ้นรนจะหนีความทุกข์
สวนสันติธรรม 12
0.46 – 5.46
เว็บไซต์ Dhammada.net
เป็นเว็บไซต์ที่ได้รับการอนุญาตจาก หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช วัดสวนสันติธรรม ให้สามารถดำเนินการถอดข้อความพระธรรมเทศนาในลักษณะข้อความสั้นได้ ตั้งแต่ พ.ศ.๒๕๕๓
ชี้แจงการรับกิจนิมนต์ของหลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช ที่นี่
สมัครเป็นสมาชิกเพื่อรับแจ้งข่าวสารและธรรมะทุกวันจาก Dhammada.net ได้ ที่นี่
ติดตั้ง Dhammada Application for Android ที่นี่
คู่มือการใช้งาน อ่านได้ ที่นี่
