ธรรมที่มีอุปการะมาก คือต้นทางของการปฏิบัติ
เมื่อตั้งสมาธิแล้วเพ่งลงไปที่กาย การเห็นกายเห็นเวทนาไม่ใช่เรา ก็เกิดขึ้นได้ เรื่องนี้เป็นเรื่องสาธารณะ ไม่ใช่จะมีเฉพาะในพุทธศาสนาเท่านั้น
แต่เมื่อตั้งสมาธิแล้วเพ่งลงไปที่จิต แล้วจะเห็นแต่ว่าจิตเป็นเรา เพราะจะเห็นจิตนิ่งจิตเที่ยง แล้วรู้สึกตามมาว่าเราเที่ยงคงที่มาแต่อดีต
สมาธิชนิดเพ่งอารมณ์(สมถะ) มีในทุกศาสนา ดังนั้นศาสนาอื่นๆก็เห็นได้ว่า กายและเวทนาไม่ใช่เรา แต่จะสำคัญมั่นหมายว่าจิตเป็นเราและมีตัวตนที่เที่ยง
แต่สมาธิชนิดจิตตั้งมั่น มีในคำสอนของพระพุทธเจ้าเท่านั้น เป็นวิธีเดียวที่จะเห็นว่าจิตเกิดดับ ทำให้เห็นว่า กายใจ ไม่เที่ยงเป็นทุกข์เป็นอนัตตา
สมาธิชนิดจิตตั้งมั่น เริ่มต้นทางที่ มีสติ มีความรู้สึกตัว (สัมปชัญญะ) ธรรมที่มีอุปการะมาก
อาศัยการรู้ทันสภาวะบ่อยๆ จนจิตเกิดความเคยชินที่จะรู้ทันสภาวะ แล้วรู้ทันจิตที่รู้สภาวะนั้นอีกชั้นในภายหลังเมื่อเคยชินและชำนาญที่จะรู้สภาวะแล้ว สติที่มีสัมปชัญญะประกอบ ก็จะเจริญขึ้น
