บันทึก ธันวาคม 2554

[ลุงถนอม]

เดือนตุลาคม ตลอดจนเดือนพฤศจิกายน ลุงถนอมหนีน้ำท่วมนะครับ ประกอบกับหน้าที่การงานมีการเปลี่ยนแปลง งานเยอะเป็น 2 เท่า ทำให้ว่างเว้นจาก update ที่นี่ไป ต้องขออภัยด้วยครับ

[ลุงถนอม]

เมื่อภาวนาเป็นแล้ว ที่ต้องระวังหลังจากนี้คือวิปัสนูปกิเลส ต้องทำตามรูปแบบเนืองๆให้จิตตั้งมั่น หาไม่จิตจะไปจมกับอุปกิเลสต่างๆ พอกพูนมานะอัตตา

[ลุงถนอม]

เมื่อภาวนาเป็นแล้ว จิตจะรู้สภาวะอะไร ก็ให้รู้ความยินดียินร้ายภายในจิตใจ จะทำให้ไม่พลาดให้กับวิปัสสนูปกิเลส หมั่นคอยสังเกตกิเลสที่ครอบงำใจไว้

[ลุงถนอม]

จะรู้ทันกิเลสที่ครอบงำจิตในปัจจุบันได้คล่องแคล่ว ต้องหมั่นเติมกำลังให้กับจิต ด้วยการทำตามรูปแบบให้สม่ำเสมอ ต้องไม่หลงลืมทำสมถะ

อาศัยการทำสมถะสม่ำเสมอ ประกอบกับการเจริญสติในชีวิตประจำวัน รู้กาย รู้ใจ รู้กิเลสที่ครอบงำใจ จะไม่พลาดให้กับวิปัสสนูปกิเลส

[ลุงถนอม]

วิปัสนูปกิเลสน่ะ เหตุก็คือขาดสมถะหนึ่ง กับทิ้งการเจริญสติปัฏฐานหนึ่ง ผลก็คืออัสมิมานะเติบโต หากไม่ใช่พระอรหันต์ก็มีพลาดทั้งนั้น

[ลุงถนอม]

การรู้ทันกิเลสที่ครอบงำจิตได้ ให้ผลสองอย่าง อย่างแรกจะทำให้ทวนกระแสเข้าถึงจิตได้ อีกอย่างคือช่วยไม่ให้พลาดกับวิปัสสนูปกิเลสด้วย

[ลุงถนอม]

จิตไม่มีกำลังก็เพราะไม่ได้สักว่ารู้สักว่าเห็น แต่ให้จิตไปทำงาน กับไปเพลิดเพลินพอใจ หรือไปคอยค้นคว้า หรือไปแก้ไข แล้วรู้ไม่ทัน

[ลุงถนอม]

ทันทีที่รู้ทันความเบียดเสียดดิ้นรนความทุกข์ที่เกิดขึ้นที่กลางอก ความทุกข์ความดิ้นรนจะตกหล่นหายไปต่อหน้าต่อตา แม้ว่ากายจะยังเจ็บปวดอยู่ก็ตาม

[ลุงถนอม]

จิตที่ขาดสติ จะขยายความทุกข์ให้มากเกินจริงเสมอ จิตที่มีสติกล้าแข็งก็ยังข่มความทุกข์ลงไปได้แต่ต้องใช้กำลัง จิตที่มีความรู้เนื่อรู้ตัวไม่ทุกข์

จิตที่มีความรู้เนื้อรู้ตัวนั้นอยู่กับทุกข์โดยไม่ได้ทุกข์อะไรด้วยเลย

[ลุงถนอม]

สวรรค์หรือนรกก็อยู่ที่กลางอกนี้เองหาใช่อื่นไกลที่ไหน นิพพานก็อยู่ที่นี่หาใช่ไกลเกินเอื้อมคว้า มีสติรู้กายรู้ใจเนืองๆย่อมเข้าถึงได้

[ลุงถนอม]

หากเป็นนักภาวนา เราไม่มานั่งค้นหาคำตอบว่า นี่เป็นกรรมแต่ปางไหน นี่เป็นกรรมอะไร นี่เป็นกรรมทำร่วมกับใคร เราเพียงรู้ว่าจิตใจมีความยินดียินร้าย

[ลุงถนอม]

จิตใจจะหวั่นไหวไปในทางวิตกกังวล จะหวั่นไหวไปตามฟุ้งกระจัดกระจาย หวั่นไหวไปทางดิ้นรนไม่ชอบใจ ก็ให้รู้ รู้แล้วไม่ชอบใจ ก็ให้รู้ทันซ้ำลงไปอีก

[ลุงถนอม]

จะมีทุกข์ของใครยิ่งใหญ่สาหัสกว่าทุกข์ของเรา ไม่มี เพราะเรามี "เรา" เป็นศูนย์กลางของสรรพสิ่ง (ทั้งๆที่เราที่แท้จริงก็ไม่ได้มีอยู่)

[ลุงถนอม]

เมื่อเรามีความทุกข์ เรามักหนีไปหาอดีต หนีไปในอนาคต หนีไปหาของสวยงามพอใจ เราหนีทุกข์ เราปิดกั้นตนเองจากเส้นทางแห่งความพ้นทุกข์แล้ว

[ลุงถนอม]

รู้ได้ หลงได้ หลงแล้วรู้ หลงแล้วรู้ หลงแล้วรู้จะเกิดประโยชน์ เพราะให้โอกาสตนเองเข้าใกล้ทางแห่งความพ้นทุกข์