ก็เพิ่งเข้าใจหรอกนะว่า คำว่า "เผลอสติ" มาจากไหน เพราะคำว่าเผลอกับคำว่าสติ เป็นคำพูดที่หมายถึงสิ่งที่อยู่ตรงกันข้ามกัน แล้วมารวมกันได้อย่างไร
คำว่าเผลอสติ เป็นผลของการมีทิฎฐิว่า จะต้องมีสติตลอดจวลา คอยจับจ้องอารมณ์เอาไว้ตลอดไม่ให้คลาดเคลื่อนไปไหนเลย
เท่าที่เคยเห็น จิตใจของผู้ที่พูดคำว่า "เผลอสติ" ถ้าไม่ประกอบไปด้วยความภาคภูมิใจว่า "กูเก่ง" ก็เป็น "กูด้อย" อัสมิมานะทั้งนั้น
สรุปได้ว่า เป็นเพราะเพ่งอารมณ์เอาไว้ จึงมองไม่เห็นกิเลสที่เกิดขึ้นแทรกซ้อนขึ้นมา คำว่า "เผลอสติ" จึงมีที่มาอย่างนี้
แต่หากตามรู้ตามดูไปตามความเป็นจริง ถึงที่สุดก็จะเห็นว่า เผลอกับสติก็ล้วนเสมอกันด้วยเกิดแล้วดับ ทำให้เวลาทีพูดถึงเผอหรือสติ จิตจะรูสึกธรรมดาๆ
คนที่พูดคำว่า"เผลอสติ"ด้วยความภาคภูมิใจว่า"กูเก่ง" คนเหล่านี้เป๊นพวกอ่านแล้วคิดจินตนาการวิพากษ์วิจารณ์ ไม่ได้ปฏิบ่ติ พอสร้างตรรกะได้ก็ภูมิใจ
ส่วนคนที่พูดคำว่า"เผลอสติ"ด้วยความรู้สึกน้อยเนื้ต่ำใจไร้วาสนา คนพวกนี้ลงมือปฏิบัติ ทำมานาน แต่ทำไม่ได้สักที ความรู้สึก"กูด้อย"จึงคอยแทรกอยู่
