ชวนคุยเรื่องเจริญสติ

[หงส์น้อยบ้านโค้งดารา]

มีแต่เอากระทู้เก่ามาเล่าใหม่หลายวันแล้วยังไม่มีใครตั้งกระทู้อื่นๆบ้างเลย ผมเลยขอตั้งแล้วกัน เอ...กลัวจะเป็น
ตั้งเอง ชงเอง ตบเองจัง 

จากกระทู้เก่ามาเล่าใหม่ เรื่อง วันวาน ของ อ.สรุวัฒน์ ทำให้นึกถึงเรื่องนึง ว่าที่จริงแล้วนักภาวนาส่วนใหญ่ ที่มาถูกจริต
ในแนวทางเจริญสติปัฎฐานโดยส่วนใหญ่น่าจะมีของเก่า หรือคุ้นเคยกับการเจริญสติมาก่อนบ้างไม่มากก็น้อย ดังที่
อดีตคุณสันตินันท์และ อ.สุรวัฒน์ต่างก็เคยมีประสบการณ์

ผมเองก็มีครับ ตอนเด็กๆมีเกมส์ประเภทหนึ่งที่ผมชอบเล่นกับตัวของผมเองคนเดียว คือการแอบดูความรู้สึกในใจ
ตอนนั้นก็ไม่รู้หรอกครับว่าการเจริญสติคืออะไร แต่รู้สึกสนุก ที่เห็นความรู้สึกในใจเปลี่ยนแปลงตามสถานที่ๆเราได้ไป
เช่นไปสถานที่นี้ก็จะมีความรู้สึกแบบนี้เกิด พอไปกับอีกสถานที่นึงก็มีความรู้สึกอีกอย่างเกิด หรือบางทีก็อาจจะเหมือนๆกันได้

ต่อมาได้ไปเจอคุณสันตินันท์ (ในสมัยนั้น) ตอนแรกก็ยังไม่เข้าใจการเจริญสติมาก ยังภาวนาไม่เป็นเลย มีอยู่ครั้งนึง
ไปสั่งอาหารข้างๆตึกออฟฟิส ที่นี้แจ็คพ๊อตครับ ร้านที่ผมไปยืน ถังแก๊สมันล้มต่อหน้าผมเลย เพราะผมอยู่หัวแถว
คนก็แตกตื่นวิ่งหนีกันจ้าละหวั่น ทั้งหมดเป็นร้อยๆคนในละแวกนั้นเลยครับ (ก็บรรดามนุษย์เงินเดือนแหล่ะครับ)

พอถังแก๊สล้มต่อหน้าผม ผมก็เกิดความรู้สึกตัวขึ้นมา เห็นความตั้งมั่นของใจ ประหนึ่งตูเตรียมตัวตาย โดยไม่ได้ตั้งใจ
แต่อย่างที่บอกว่าตอนนั้นยังไม่เข้าใจการภาวนาดี เลยไม่รู้ว่าจะทำไงต่อจากนั้น ทั้งที่จริงแล้วครูบาอาจารย์ท่านสอนเสมอ
ทำนองที่ว่า "ให้รู้ไป ได้แค่ไหนก็แค่นั้นครับ ไม่ต้องดิ้นรนทำอะไรต่อ" สรุปวันนั้นจะด้วยเหตุอะไรก็ตามถังแก็สที่ล้มต่อหน้าผม
ก็ไม่ระเบิด แต่คนอื่นเผ่นออกจากบริเวณเต็นท์ขายอาหารหมดแล้ว เหลือแต่ข้าพเจ้า หงส์น้อยแห่งบ้านโค้งดารา กับถังแก๊สที่ด้าน
เท่านั้น 

แล้วท่านอื่นๆล่ะครับ มีอะไรมาเล่า มาแชร์กันไหมครับ ที่จริงประสบการณ์หลังภาวนาพอเป็นแล้วก็มีครับ แถมทำให้ผมรอดตายมาแล้วซะด้วย
แต่ประเด็นที่เราคุยเล่นกันวันนี้คือ ประสบการณ์เจริญสติ ก่อนที่จะได้รู้จักการเจริญสติจากครูบาอาจารย์ครับ 

[เด็กน้อย]

พี่หงษ์น้อยค่ะ(ขอเรียกสั้นๆนะค่ะ อิอิ)ไม่ต้องกลัวจะตั้งเอง ชงเอง ตบเองหรอกนะคะ ไว้หนูจะคอยส่งลูกให้ค่ะ อิอิ

หนูก็ไม่รู้ว่าอันนี้นับเป็นประสบการณ์ได้มั้ยนะคะ แต่หนูจำได้ว่าก่อนที่จะได้เรียนกับครูบาอาจารย์
ก็มีบ้างหลายๆครั้ง ที่เหมือนจะเห็นความอยากได้นู่นอยากได้นี่ เห็นความโกรธ
เห็นความไม่พอใจอะไรแบบนี้อะคะ เหมือนแบบอยากได้ก็รู้นะว่าอยากได้ โกรธก็รู้ว่ากำลังโกรธนะ
แต่ก็คิดว่าใครๆก็เป็นแบบนี้ เป็นอาการปกติของคนเราอ่ะคะ

หนูไม่เคยคิดถึงเรื่องประสบการณ์ก่อนมาเรียนกับครูบาอาจารย์เลยคะ พอพี่หงษ์น้อยถาม
เลยได้คิด พอคิดๆไป เหมือนอาการแบบนี้เคยเกิดบ่อยๆค่ะ อาจจะเป็นจากเหตุนี้รึเปล่าก็ไม่รู้นะคะ
ที่พอมาเรียนกับครูบาอาจารย์แล้วทำให้พอจะเข้าใจการเจริญสติได้ไม่ยากนักค่ะ อิอิ ^^

[ภูหนาว]

สำหรับผมคงเป็นพวก "ความจำสั้น" น่ะครับ 
จำอะไรไม่ค่อยได้เลยครับว่า
ก่อนได้มาเรียนเรื่องการเจริญสติ
เคยมีประสบการณ์เกี่ยวกับ "ของเก่า" ที่เคยทำมาไว้หรือเปล่า
รู้สึกว่าก่อนหน้านั้น...
จิตมันหลงตามกิเลสตลอดเวลาเลยครับ
ไม่เคยรู้สึกตัวเลยสักครั้ง
เป็นพวกกิเลสหนาและรุนแรงกว่าเพื่อน
ทำอะไรก็มักจะสุดโต่งไปข้างใดข้างหนึ่งอย่างชัดเจน
ราคะแรง
โทสะกล้า
โมหะเยอะ...
 

แต่โดยรวมแล้ว
คิดว่าตนเองยังพอมีบุญมาก่อน
จึงได้มาสนใจธรรมะตั้งแต่อายุ 14
และจิตใจมีความชอบพอธรรมะอย่างรวดเร็ว "โดยไม่มีใครบังคับ"

นี่อาจเป็นชาติแรกที่ได้เรียนเรื่องสติปัฏฐาน
และได้ลงมือทำจริงๆ จังๆ ก็ได้ครับ
ชาติอื่นๆ อาจทำได้แต่สมถะ
แล้วอาจบรรลุโมหะวิมุตติมาแล้ว 

ผมก็ไม่แน่ใจครับว่าเคยเจอประสบการณ์แบบ
หลวงพ่อ (ครั้งเป็นเด็ก) หรือ อ.สุรวัฒน์ และท่านอื่นๆ หรือเปล่า
แต่ที่แน่ๆ ก็บุญหลายแล้วครับที่ปัจจุบันได้มาเรียนสติปัฏฐานกับผู้รู้จริง T_/|\_T

ปล. แต่ถ้าจะพูดถึง "ครั้งแรก" ที่ได้เจริญสติจนจิตตื่น (หรือไม่ตื่นก็ไม่ทราบ อิอิ)
คือครั้งที่เข้าเวป fungdham.com ครับ
แล้วดูคลิปที่หลวงพ่อแสดงธรรมเรื่อง
"ความสุขจากการเจริญสติ ในชีวิตประจำวัน"
ณ หอประชุมพุทธคยา ๓ พฤศจิกายน ๒๕๕๑
ตอนนั้นดูตอนกลางคืน
รู้สึกตื่นโพลงเลยครับ
มีความสุขมาก ยิ้มไม่หยุดเลย
ขยับมือ ขยับเท้า ฯลฯ จะเกิดสติทันที
เห็นจิตที่ไหลไปคิดเร็วมาก
คืนนั้นกว่าจะหลับก็นานอยู่ครับ ^_^

[pormaid]

...
ผมเองจะมีประสบการณ์คล้ายๆ คุณหงส์น้อยนะครับ(สวัสดีครับ ขออนุญาตินะครับ) ...ชอบเล่นอยู่คนเดียว

ตอนนั้นเด็กๆ ราวๆ ประถมต้นน่ะครับ รุ่นดราก้อนบอลน่ะนะครับ มันมีไอ้ตัววัดพลัง พอนึกออกมั้ยครับ เรียกอะไรน้า ลืมแล้ว
ก็มานึกๆ ดู ว่าตัวเองมีพลังอะไร

ก็เห็นว่ามี 2 ส่วนนะครับ
ส่วนหนึ่งค่อนข้างไม่เสถียร แกว่งไปมา เดี๋ยวมาก เดี๋ยวน้อย...
ส่วนหนึ่งค่อนข้างเสถียร คงที่ในในช่วงเวลาสั้นๆ แต่เช้า-เย็นจะไม่เท่ากันเท่าไร ถ้าข้ามวันจะต่างกันเยอะ...

ไม่รู้คิดไปเองรึเปล่า แต่คล้ายๆ สิ่งที่ถูกรู้ กับจิตผู้รู้เลยนะครับ ^^

เป็นประสบการณ์การรู้สึกตัวครั้งแรกเลยทีเดียว ก็คงจะมั่วๆ มึนๆ หน่อย ตามประสาผู้รู้น้อย จะว่ารู้สึกตัวเลยทีเดียวก็คงไม่ใช่ แต่ก็ให้เห็นเลาๆ ว่าคงเคยทำมาบ้าง^^

[หลี่จิ้ง]

ตอนนี้ติดภารกิจเรื่องงานเยอะ ขอตามอ่านก่อนนะครับ แต่ก็มีเรื่องจะมาแชร์ฯ เล่าสู่กันฟังหลายอย่างเหมือนกัน ^_^

[ลุงถนอม]

ก่อนที่จะมาพบกับกสรเจริญสติด้วยการดูจิต ตามที่หลวงพ่อปราโมทย์สอน ส่วนใหญ่ก็ฝึกแต่การทำสมาธิด้วยการเพ่งเป็นหลัก

พอฝึกไปถึงช่วงหนึ่งก็รู้สึกว่า เจอทางตันแล้ว เพราะมีแต่สงบแล้วก็ฟุ้งซ่าน จิตใจไม่มั่นคงจริง หวั่นไหวต่ออนาคต ต่อความไม่เที่ยงทั้งหลาย จึงมีความเห็นว่าผิดทางแล้ว

ตอนนั้นคิดแต่เพียงว่า เราฝึกฝนมาก็มากมาย แต่ยังขาดอะไรหนอ...

มีวันหนึ่งก็มีคำหนึ่งผุดขึ้นมาในใจ "สติ" เมื่อทบทวนดูแล้วก็เห็นว่า จริงตามนั้น เราขาดการฝึกเจริญสติ แต่หากจะให้ฝึกเดินจงกรมอย่างที่เคยเห็น ก็คงฝึกไม่ได้เป็นแน่ ตอนนั้นยังไม่ได้พบกับครูสันตินันท์ครับ

[nitivit]

พูดถึงเรื่องตอนเด็ก ๆ ผมก็มีเหตุการณ์ที่อยากระบายอยู่เหมือนกันครับ
ตอนแรกว่าจะลองนำไปถามหลวงพ่อ แต่รู้สึกว่าเป็นการยุ่งอยู่กับเรื่องอดีตมากเกินไปจึงไม่กล้าถาม

เมื่อตอนผมเป็นเด็กน้อย น่าจะอยู่ประถม เพราะจำได้ว่าตัวเล็กอยู่
ผมเคยนอนหงายอยู่บนเตียง แล้วมันก็รู้สึกถึงร่างกายที่กำลังนอนอยู่
ตอนนั้นผมลองปล่อยความรู้สึกถึงตัวร่างกายดู
จะรู้สึกมีเวทนาชนิดหนึ่งเกิดขึ้น จะว่าเจ็บหรือปวดก็ไม่ใช่ แต่ไม่ชอบ ซึ่งยิ่งปล่อยความรู้สึกก็จะยิ่งแรงขึ้น
เหมือนกับว่ามันจะกระตุ้นให้เราไม่ลืมว่ายังมีร่างกายอยู่ โดยเฉพาะบริเวณขา
ซึ่งจนถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่รู้ว่ามันคืออะไร
แต่ผมรู้สึกลึก ๆ อยู่ตลอดว่าความรู้สึก(เวทนา)อันนั้นแหละที่มัดตัวผมกับร่างกายไว้
ไม่รู้ว่าเพ้อเจ้อเกินไปหรือเปล่านะครับ

อีกนิดหนึ่งครับ
ไม่รู้คนอื่นจะรู้สึกเหมือนผมหรือเปล่านะครับ
เวลาที่ผมคิดถึงเรื่องตอนผมเด็ก ผมจะเห็นภาพในความคิดโดยเห็นตัวเองด้วย
เหมือนเป็นละครที่ตัวเองตอนเด็กอยู่ในฉากนั้นด้วยนะครับ
ทั้งที่ความจริงแล้ว เราน่าจะไม่เห็นตัวเอง
และเห็นเหตุการณ์ต่าง ๆ จากตาของตนเอง (มุมมองบุคคลที่ 1)
แต่ผมจะเป็นลักษณะเห็นเป็นมุมมองบุคคลที่ 3
เช่นเหตุการณ์ที่เล่าไปแล้ว พอคิดถึงจะรู้สึกว่าเห็นตนเองตอนเด็กนอนอยู่

จริง ๆ ดูแล้วไม่ค่อยเกี่ยวกับประสบการณ์ของผู้เคยดูจิตมาเลยนะครับ
บางทีผมอาจทำกายคตาสติมาแล้วล้มเหลวในชาติก่อนกระมังครับ