เรียนคุณลุงถนอมค่ะ

ข้อความที่โพสต์ก่อนนี้ไม่ผ่านอนุมัติหรือเปล่าคะ 
หากเป็นอย่างนั้น ต้องขออภัยลุงถนอมด้วยนะคะ ถ้ามีข้อความใดที่ไม่เหมาะสม

 

ขอบพระคุณค่ะ

พยายามดูกิเลสตัวที่กำลังครอบงำใจ อย่างที่ลุงถนอมแนะนำค่ะ แต่มันก็ยังทื่อๆเหมือนเดิม
หรือว่าดูยังไม่ถูกตัวที่ครอบงำจริงๆ? 
หรือว่าไม่ตั้งมั่นพอ? คือตอนนี้เหมือนตัวรู้มันหายยยยไปเลยยย
มีสติรู้แค่แว้บๆ  แต่สภาวะมันไม่แยกออกจากใจเหมือนก่อนหน้านี้ค่ะ

 

กราบขอบพระคุณ คุณลุงถนอมค่ะ

ช่วงนี้เป็นทุกข์มากค่ะ   รู้ว่าเป็นเพราะไม่เท่าทันอารมณ์หรือความคิดที่มากระทบ 
ส่วนใหญ่ก็เป็นอารมณ์ที่เราติดมากๆ หรือยึดมากๆ  มันก็เลยพาเราไปทุกข์ได้เรื่อยๆ
 
จากที่คุณลุงถนอมตอบให้ข้างบนก็คือ  เมื่อถูกอารมณ์ครอบงำแล้วรู้ทันตรงไหนก็รู้ตรงนั้น ใช่ไหมคะ
 
ถ้ามันทุกข์ถูกบีบคั้นก็ต้องยอมรับและอยู่กับอาการนั้นจนมันดับไปเอง  ไม่หนี  ไม่คล้อยตาม ไม่แทรกแซง จะนานแค่ไหนก็ต้องทนใช่ไหมคะ
ความทุกข์ที่มันเกิดขึ้นถ้าเราตามรู้อยู่เฉยๆ มันแสนสาหัสจริงๆค่ะ  เมื่อตอนที่ไม่ได้เจริญสติเราก็จะหนีไปทำอย่างอื่นเพราะคิดว่ามันจะได้มีความสุขได้อีก 
แต่เดี๋ยวนี้รู้ว่าไม่มีอะไรที่จะเป็นที่พึงที่อาศัยได้เลย เพราะในที่สุดมันก็จะเสื่อมสิ้นสลายไปอีกเหมือนกัน  การหนีทุกข์เพื่อแสวงหาสุขก็จะวิ่งวนไม่มีที่สิ้นสุด

เมื่อทุกข์มากๆ เราก็จะเกิดอินทรียสังวรมากขึ้น  มันก็จะรู้ทันได้เร็วขึ้นเอง อย่างนั้นหรือเปล่าคะ

หากแทรกแซงก็ต้องรู้   ความรู้สึกที่เป็นผลจากการแทรกแซงก็ต้องรู้ อย่างนั้นใช่ไหมคะ 

ขอขอบพระคุณอีกครั้งค่ะ

ขอบพระคุณค่ะคุณลุงถนอม

เมื่อมาพิจารณาสภาวะของตัวเองที่เป็นอยู่เทียบกับคำแนะนำของลุงถนอม   ก็เลยมีสภาวะที่อยากเล่าเพื่อสอบถามเพิ่มอีกนิดหน่อยนะคะ

คือที่ว่าช่วงนี้ “รู้แบบไม่สนใจรายละเอียดของสิ่งที่ถูกรู้”  นั้นคือ  ไม่สนใจความคิดปรุงแต่งต่างๆที่เกิดขึ้น  มันจะตามความคิดไปแป๊บนึงแล้วก็รู้สึกตัว แล้วก็เฉยๆ   
บางความคิดก็ทำให้กังวล บางความคิดก็ทำให้เบิกบาน  พอรู้ตัวมันก็เฉยๆ  แต่ทั้งหมดนี้มันไม่ได้เห็นอย่างชัดเจนนะคะ   การเกิดดับก็ไม่ชัด     
บางขณะที่คิดได้ก็พยายามน้อมไปดูความยินดี ยินร้ายที่เกิดขึ้นกับจิตเมื่อมีการกระทบอารมณ์  ก็ไม่ได้เห็นชัดเจนอะไร  และส่วนมากมันจะเฉยๆกับสิ่งที่ถูกรู้ 
แม้กระทั่งจะหลงตามอารมณ์ไป มันก็จะกลับมาเฉยๆ  เหมือนกับว่าหลงก็หลงไป ไม่สนใจ  มันเป็นของมันอย่างนั้นเอง 

รู้สึกเหมือนกับว่ากำลังอยู่ในสภาพแวดล้อมหรือเงื่อนใหม่ๆในการภาวนาค่ะ  แต่ยังปรับตัวให้เข้ากับสภาพเหล่านี้ไม่ได้  และรู้สึกงงๆ
เพราะ ส่วนที่เคยเห็นได้ชัดมันก็ไม่สนใจจะดู   สิ่งใหม่ๆก็ไม่ค่อยจะเห็น  ไม่รู้ว่าควรจะทำอะไรต่อไป   เวลาทำตามรูปแบบก็ไม่สงบค่ะเหมือนพยายามจะหาจะดูอะไรสักอย่าง   

เขียนมาถึงตรงนี้รู้สึกว่าตัวเองถ่ายทอดสภาวะที่เป็นอยู่ได้ชัดเจนกว่าครั้งก่อนค่ะ

อยากสอบถามลุงถนอมว่า 
- การรู้มาที่ความยินดียินร้ายที่เกิดขึ้นที่จิตเมื่อกระทบอารมณ์ คือสภาวะที่ละเอียดขึ้น กว่าความคิดปรุงแต่งที่เคยเห็นใช่ไหมคะ   
- ส่วนสภาวะหยาบๆที่จิตมันไม่สนใจจะดูแล้วก็ปล่อยมันไปตามนั้นใช่ไหมคะ
- ความยินดียินร้ายที่ยังเห็นได้ไม่ชัดเจน ไม่ต่อเนื่อง  เราควรที่จะน้อมไปดูไหมคะ

- หรือว่าทั้งหมดที่ถามมานี้คือการไปสนใจในรายละเอียดมากเกินไป   ควรที่จะถอยออกมาดูอยู่ห่างๆอย่างที่มันเป็นเท่านั้นเอง

 

สาธุค่ะคุณลุงถนอม 

หลังจากที่รู้จัก “การรู้”  ตามที่เล่าให้ลุงถนอมฟังแล้ว  ก็รู้สึกว่าการรู้มันเบาสบาย ความที่เข้าใจว่าขันธ์ ๕ เขาทำงานของเขาเอง  ทำให้รู้แบบเหมือนไม่ได้ปฏิบัติ   แต่พอการรู้มันเสื่อมลงส่วนหนึ่งมาจากเทศกาลปีใหม่ที่ต้องร่วมและอยากร่วมตามสมควรทำให้การปฏิบัติในรูปแบบตกหล่นไป   ก็เริ่มเผลอนานหลงนานขันธ์ ๕เป็นเราเต็มอัตรา  ปัญหาก็เริ่มมาเพราะอยากให้รู้ได้เหมือนเดิม  ก็เริ่มดิ้น เริ่มเพ่ง ดักรู้สารพัด  จนหนักๆแข็งๆ  ตอนนี้ก็พยายามตามรู้ความดิ้นรนที่เกิดขึ้น  --อย่างนี้ถูกไหมคะ


อีกอย่างคือไปอ่าน (กระทู้เก่าเล่าใหม่) เพ่ง, เผลอ, ว่าง และนานาสาระการดูจิต โดยคุณ สันตินันท์
มีท่อนหนึ่งที่คิดว่ากำลังเป็นอยู่ด้วยคือ “หลงไปกับการสร้างความรู้ตัว  คือไม่รู้เท่าทันจิต ที่กำลังสร้างความรู้ตัวขึ้นมานั่นเอง  บางคนใช้เวลาเกือบปีครับ กว่าจะเข้าใจตรงนี้ได้ แต่บางคนใช้เวลาไม่มาก ….”   
--มันเรื่องเดียวกับการดิ้นรนอยากรู้ ก็เลยไป เพ่ง ดักรู้หรือเปล่าคะ


แล้วตอนที่เผลอนานหลงนาน  หากเราพยายามทำความรู้ตัวให้เร็ว  พอทำบ่อยๆมันเหมือนเพ่งเลยค่ะ – จริงๆแล้วพอเผลอนานแล้วเราจะระวังอย่างไรคะ  หรือต้องเพียรอยู่กับวิหารธรรม 

พอเริ่มเรียบเรียงคำถามก็เหมือนกับเริ่มได้คำตอบเอง  --แต่ก็ยังอยากได้ฟังคำแนะนำอยู่ค่ะ

กราบขอบพระคุณค่ะ
 

สาธุค่ะคุณลุงถนอม

หลายวันมานี้สังเกตเห็นปฏิกิริยาของจิตที่มีต่ออารมณ์ที่มากระทบ  บางอารมณ์เมื่อกระทบแล้วจิตก็ไม่มีปฏิกิริยาอะไร  บางอารมณ์กระทบแล้วรู้สึกกังวล 
พอเห็นความกังวล  ความกังวลก็หายไป  บางทีก็เห็นความคิดที่กำลังจะเกิดต่อทันทีแต่พอรู้ทันก็หายไป  สรุปคือได้เห็นว่าความกังวลเป็นสิ่งที่ถูกรู้

ต่างจากก่อนหน้านี้ที่มักจะรู้เห็นแต่ความคิดมากมายที่เกิดขึ้น  ถ้าเป็นความคิดธรรมดาทั่วๆไป รู้แล้วเห็นแล้วก็ดับไป  หรือรู้สึกเพียงแค่ว่าจิตโกรธ จิตมีความสุขฯลฯ   แต่บางอารมณ์หรือบางความคิดที่เรายังให้ความสำคัญอยู่มาก มันก็ถูกกิเลสตัวชอบไม่ชอบครอบงำจนเละเทะ ปรุงแต่งจนวิตกกังวลใหญ่โต   
ไม่เคยเห็นปฏิกิริยาของจิตที่เกิดขึ้นจะๆ  ต่อจากการรับอารมณ์  ทำให้รู้สึกว่าที่ทำอยู่มันวนเวียนอยู่กับที่

จากความแตกต่างที่เล่ามาทำให้เข้าใจว่าก่อนหน้านี้ เราไปเห็นแต่สิ่งที่ถูกรู้  ไม่เห็นอาการของผู้รู้  --ใช่ไหมคะ?
พอได้เห็นปฏิกิริยาของจิตที่มีต่ออารมณ์ที่มากระทบ ทำให้ขณะนั้นรู้สึกได้ว่า ที่แท้ผู้รู้มันเบาๆโปร่งๆ   และทำให้เห็นว่า ผู้รู้ที่เคยมีนั้นมันหนักๆตันๆ  ทำให้เกิดความเข้าใจว่ามันถูกปฏิกิริยาคือความรู้สึกชอบไม่ชอบนั่นแหละห่อหุ้มอยู่  มันเป็นอย่างนั้นหรือเปล่าคะ? 

ในชั่วขณะนั้นได้รู้สึกขึ้นมาแว่บหนึ่งว่าแท้จริงแล้วสิ่งต่างๆ มันเป็นของบนโลกนี้ทั้งหมด  ความเป็นเราเป็นเพียงความคิด  และเมื่อไหร่ที่มีความอยากที่จะให้เป็นอย่างนั้นอย่างนี้  หรือให้ค่าให้ความสำคัญ ก็เท่ากับว่าเพื่อที่จะให้มีตัวตนของเราไปรับผลเหล่านั้น 

แต่ตอนนี้มันก็กลับมาเผลอนานอีกแล้วค่ะ  แล้วความรู้ความเข้าใจที่ได้มาก็เหลือเพียงแค่สัญญา  ทุกอย่างก็คลุกเคล้าปะปนกันเหมือนเดิม   รู้สึกว่าการจะเห็นได้ว่า "ปฏิกิริยาของจิตที่มีต่ออารมณ์ต่างๆนั้นเป็นสิ่งที่ถูกรู้" มันยากจังเลยค่ะ ส่วนมากจิตกับกิเลสมันมักจะรวมเป็นเนื้อเดียวกัน   

รู้สึกว่าจิตไม่ตั้งมั่นพอและขาดความต่อเนื่อง  ขอรบกวนลุงถนอมช่วยแนะนำด้วยนะคะ

กราบขอบพระคุณค่ะ
 

กราบขอบพระคุณค่ะ คุณลุงถนอม

หายไปหลายวัน เพราะไม่สบายค่ะ 
ช่วงนี้รู้สึกว่า  จิตไม่ยอมดูอะไรเลย  เหมือนมันเบื่อที่จะดู  เหมือนจับจด  ดูๆปล่อยๆ เหมือนไม่ได้อะไร  เหมือนภาวนาไม่เป็น
ก็พยายามรู้มันไปอย่างนั้นค่ะ  แต่ก็หวั่นใจว่าจะกลายเป็นปล่อยปละละเลย 

ต้องปรับอะไรไหมคะ ทุกวันก็ทำตามรูปแบบอยู่ค่ะ

รบกวนคุณลุงอีกนิดนะคะ

เรียน คุณลุงถนอมค่ะ

เมื่อตอนที่เริ่มปฏิบัติใหม่ๆ  หนูรู้สึกว่ามีตัวเรายืนพื้นอยู่  แต่ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน   มาระยะนี้หนูเห็นความรู้สึกว่า เป็นเรากำลังทำกิจกรรมต่างๆ  เช่น เรากำลังขับรถ  เรากำลังนั่ง เป็นต้น  และต่อจากนั้นก็หนีไปรับอารมณ์อื่น   
แต่ขณะที่อินอยู่กับการพูดคุย  หรืออินกับการทำงาน หรือคิดเรื่องต่างๆที่ต้องจดจ่อ  จะรู้สึกว่ามีแต่เรื่องราวเหล่านั้น  ไม่ได้รู้สึกว่ามีตัวเรา
ก็เลยสงสัยว่า  โดยหลักปริยัติแล้วขณะนั้นมันปรุงแต่งไปจนเป็นภพ ชาติแล้วใช่ไหมคะ   มันก็ควรจะมีความเป็นตัวเป็นตนของเราแล้วใช่ไหมคะ  แต่หนูไม่รู้สึกถึงความเป็นตัวเราในขณะนั้น    แม้ว่าจะมีบางขณะที่สลับมารู้สึกถึงตัวเองบ้าง 
 
ขอรบกวนคุณลุงช่วยแจกแจงสภาวะให้หน่อยค่ะ  และหนูกำลังดูอะไรคลาดเคลื่อนไปหรือเปล่า

กราบขอบพระคุณค่ะ