35
« on: Thu 7 Oct 10, 19:55:10 »
ค่ะคุณลุง _/l\_ หนูขอขอบคุณคุณลุงมากๆๆเลยนะคะที่คอยให้คำแนะนำหนูเสมอๆ เผื่อหนูจะได้ไม่หลงไปไกล อิอิ
เหมือนเป็นอะไรที่แก้ไม่ค่อยได้เลยค่ะคุณลุง หนูช่างสงสัย ค้นคว้าๆๆๆ ชอบมากๆๆๆโดยเฉพาะเรื่อง
ที่พระพุทธองค์บอกว่าเป็นอจินไตยอ่ะคะ หนูไม่เชื่ออะไรง่ายๆ (แต่บางครั้งดูเหมือนตัวเอง
เชื่อคนง่ายมากๆเลยคะ เพราะหนูคิดว่าคงไม่มีใครไม่คิดร้ายต่อกันหรอก แหะๆ)
ต้องทดลอง ต้องลองทำก่อนได้ผลยังไงค่อยมาดูกันอีกที
หนูขอสารภาพว่าหนูเป็นเด็กไม่ดีมากๆๆๆๆเลยคะ สงสัยกระทั่งพระพุทธองค์
(ขอพระพูทธองค์เมตตาอโหสิกรรมให้เด็กน้อยผู้รู้เท่าไม่ถึงการณ์ผู้นี้ด้วยเถิดเจ้าค่ะ สาธุ _/l\_)
แต่พอได้ลองทำและเห็นจริงแล้ว ตอนนี้ก็ศรัทธาสุดจิตสุดใจเลยคะ ^^
แต่ความช่างสงสัยก็ยังไม่หายนะคะ ตอนนี้ก็ดีขึ้นมานิดนึงที่พอสงสัยก็รู้ว่าสงสัย เก็บแต้มได้พอควรเลยค่ะ เพราะสงสัยบ่อยมากกกกกกกกกค่ะ อิอิ
แต่ก่อนก็จะคิดๆๆๆๆๆๆๆ ไม่ดูตัวเองเลยว่าปัญญามีอยู่แค่นี้จะไปเข้าใจอะไรได้ แต่ก็คิดไม่เลิกนะคะ แหะๆ
เรื่องอ่านหนังสืออะไรแบบนี้ นี่เคยมีครูบาอาจารย์ท่านนึงท่านบอกไว้นะคะ ว่าไม่ต้องอ่านหรอก อ่านแล้วก็จำเป็นสัญญา
แล้วเอามาสร้างสภาวะจิตให้เหมือนที่อ่าน แล้วก็คิดว่าได้เจอสภาวะนั้นจริงๆ แค่รู้ ณ ปัจจุบันนี้พอแล้ว รู้โง่ๆ แบบนี้ละ พอแล้ว
ก็ห่างหายไปพักนึงค่ะ แต่พออยู่ที่นี่ เหมือนชีวิตไร้รสชาดมากเลยคะ วันๆก็เรียนๆๆๆ ทำการบ้าน พรีเซ็นต์รายงาน
ทำรายงาน วนไปวนมา มีแต่ธรรมะที่หนูรู้สึกว่าคุ้มค่ากับการให้เวลามากที่สุดค่ะ เหมือนใจไม่สนใจโลกภายนอก
เลยจริงๆคะ ว่างๆก็จะเข้าเว็บหาธรรมะอ่าน อาการแบบนี้จะเรียกว่าสุดโต่งเกินไปมั้ยค่ะ แหะๆ
วันก่อนตอนว่างๆที่มหาลัย ยืมโน๊ตบุ๊คเพื่อนเข้าเน็ตเพราะเห็นว่าเค้าไม่ได้ใช้อะไร
หนูก็เข้าเว็บธรรมดานี่ละคะ อิอิ สักพักเพื่อนก็ถามว่าทำอะไร หนูบอกอ่านเกี่ยวกับพุทธศาสนา
เพื่อนบอกว่า หนูงมงายค่ะ แหะๆ แต่หนูก็ไม่ได้ว่าอะไรนะคะ เพราะอธิบายให้เค้าฟังก็ยาก
เพราะนอกจากภาษาแล้วคนที่ไม่เคยสนใจเรื่องแบบนี้ อธิบายยังไงก็คงไม่ค่อยเข้าใจอยู่ดี
ก็เลยบอกแค่ว่า ไม่นะ แค่กำลังทำตามที่พระพุทธองค์ทรงสอน อิอิ
ถ้าแบบนี้เรียกว่างมงาย หนูของมงายแบบนี้แล้วอยู่กับโลกอย่างทุกข์น้อยลง
และใช้ชีวิตอย่างมีค่ามากขึ้นในทุกๆนาทีแบบนี้ต่อไปค่ะ อิอิ ^^
ปล. วันก่อนเพื่อนๆพูดเรื่องความตายอะไรสักอย่างนี่ละคะ แล้วก็มาถามๆความคิดเห็นหนู
หนูก็พูดเรื่องความตายแบบธรรมดามาก (ผลจากการฟัง มรณัง เม ภวิสสติ ของหลวงปู่สิมค่ะ อิอิ )
แบบว่าเราจะตายเมื่อไหร่ก็ได้ วันนี้พรุ่งนี้มะรืนนี้ ไม่มีอะไรแน่นอน แล้วก็บอกว่าถ้าเราคิดถึงความตาย
เราก็จะใช้ชีวิตอย่างไม่ประมาท เพื่อนๆบอกว่า ทำไมหนูถึงได้มีความคิดแก่แบบนี้
ตัวก็แค่นี้ ทำไมความคิดแก่จัง แหะๆ หนูจะคิดว่านี่เป็นคำชมดีมั้ยคะ อิอิ ^^