ไร้เจตนาก็เพราะไร้ตัณหา จิตไม่มีความทะยาน-อยากในสิ่งไรทั้งสิ้น แต่จะไร้ตัณหาได้จิตต้องมีปัญญาแก่รอบ เห็นอุปาทานขันธ์ทั้ง ๕ ว่าเป็นทุกข์ล้วนๆ จึงไม่พ้นที่จะต้องเจริญสติปัฏฐาน ๔

ค่าอาหาร ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าโน้นค่านี้.. ยังไม่เท่าไร
แต่ค่าเลี้ยงดู "กิเลส" นี่มันมากเหลือเกิน

จิตที่ขาดปัญญา ย่อมไหลด้วยความทะยานอยากโดยอัตโนมัติ เข้าไปยึดมั่นถือมั่นในอารมณ์ต่างๆ ด้วยความมั่นหมายว่า สิ่งนั้นจะบันดาลความสุข เป็นอยู่อย่างนี้วันหนึ่งๆนับครั้งไม่ถ้วน

คนทั่วไปมักคิดว่า ความสมหวังเป็นความสุข ความไม่มีหวังเป็นความทุกข์ หากแต่ใครมีปัญญา มีดวงตาเห็นธรรมจะรู้ว่า การไม่จมอยู่กับความหวัง หากแต่รู้อยู่กับปัจจุบัน ลงมือทำ ด้วยความตั้งใจจริง มีความเพียร จะนำมาซึ่งความสุขทั้งในปัจจุบันและอนาคต

ความจริงแล้ว เราไม่ควรที่จะตั้งเป้าภาวนาเพื่อจะไม่ให้เจอกับสภาวะอย่างโน้น สภาวะอย่างนี้ หากแต่เราภาวนาก็เพื่อให้รู้ว่า สภาวะทั้งหลายล้วนแต่แปรปรวนเปลี่ยนแปลง มีเหตุก็เกิด หมดเหตุก็ดับ บังคับไม่ได้ แม้แต่ตัวใจของเราเอง เราก็ยังสั่งไม่ได้ ยังบังคับไม่ได้ เพราะหากว่าสั่งได้ เราคงสั่งให้ใจไม่กลัว หรือไม่ให้เกิดอาการดังที่เล่ามาให้ฟังได้นะครับ

สิ่งที่เกิดขึ้นกับเรา ล้วนแต่เป็นผลจากการกระทำของเราทั้งสิ้นครับ เมื่อเราทำ เราก็ต้องเป็นผู้รับผลของการกระทำ เมื่อผลของการกระทำนั้นมาถึงตัวเรา เราก็ได้แต่เยียวยาหรือรักษาผลอันเกิดจากรรมนั้นๆไปครับ เราไม่สามารถจะสร้างกรรมใดมาหักล้างกรรมเก่าที่เรายังไม่ได้รับ เราทำอย่างนั้นไม่ได้หรอกครับ แต่หากเป็นกรรมที่เราเคยรับไปแล้ว แล้วยังคงหลงเหลือเศษกรรมอยู่บ้าง ตรงนี้ หากเราทำคุณงามความดี เช่น การมีสติ เราก็อาจไม่ต้องรับเศษของผลกรรมนั้นอีก ก็จะคล้ายว่าผลของเศษกรรมนั้นก็จะละลายหายสูญไปเอง เหมือนเศษไม้ที่ผุพังไปเองไปตามกาลเวลานั่นล่ะครับ

ดังนั้น เวลาที่เกิดความกลัวนะครับ จิตใจกระวนกระวาย ดิ้นรนหนี ให้รู้ทันจิตใจที่กระวนกระวาย ไม่ใช่การพยายามข่มใจเป็นไม่กลัวนะครับ

น้ำมีธรรมชาติไหลลงต่ำ จิตก็มีธรรมชาติไหลลงต่ำ

น้ำนั้นหากจะขึ้นที่สูงเองต้องระเหยไป จิตก็เหมือนกันจะไหลขึ้นที่สูงต้องมีสติ มีสมาธิ มีปัญญา

ประสบการณ์ชีวิตสอนให้รู้ว่า เมื่อทำผิดพลาดก็แก้ไข อย่าพยายามหลอกตัวเอง และปฏิเสธความเห็นของผู้อื่น อีกทั้งยังต้องมีวิจารณญาณเป็นของตนเอง