ขอบคุณครับ 

สาธุครับ
ผมก็นำเอาคำสอนของหลวงพ่อที่บอกว่า
"ใจถึงๆ" "ยอมที่จะภาวนาแบบโง่ๆ" "ดูลงไปเลย"
อันนี้แหละครับทำให้ผ่านช่วงแรกมาได้
อาจเพราะอยู่ไกลครูบาอาจารย์ด้วย
ผมก็ไม่รู้จะไปถามใคร ต้องกัดฟันดูไปทั้ง ๆ ที่ไม่แน่ใจอะไรสักอย่าง
แต่พอดูไปเรื่อย ๆ ก็ค่อย ๆ เข้าใจไปทีละอย่างเองครับ
เช่นตอนแรก ๆ กระทั่ง "ตื่น" มันเป็นยังไง
ผมก็สงสัย แต่ไม่รู้จะถามใคร
พอรู้สึกตัว ก็สงสัยว่า นี่เรียก "ตื่น" หรือเปล่า
แล้วที่ตื่นเต็มที่ หรือไม่เต็มที่ ประคอง หรือเพ่งหรือเปล่า เป็นกลางหรือยัง
มีเพียบเลยครับที่ถ้าคิดเอายังไงก็ไม่ได้คำตอบ
เพื่อน ๆ ที่อยู่ไกลครูบาอาจารย์เหมือนผมก็เช่นกันนะครับ
ใจถึง ๆ ภาวนาไป สงสัยก็ให้รู้ไปเลย ใจมันกำลังคิดหาเหตุผลอยู่ ก็รู้เข้าไปเลย
แล้วจิตมันจะค่อย ๆ เข้าใจไปเองทีละอย่าง 2 อย่าง
ช้าบ้างเร็วบ้าง ไม่ต้องไปสนใจครับ ดูไปเรื่อย ๆ

ขออนุโมทนาด้วยครับ

ขอบคุณครับ 
นักปฏิบัติจริง ๆ ไม่ค่อยเถียงกันหรอกครับ
แต่พวกคิดมาก อ่านมาก พูดมาก แต่ไม่ค่อยดูของตัวเอง
พวกนี้ต่างหากที่มักจะก่อปัญหาตามที่ต่าง ๆ

ผมเองพึ่งจะเข้าใจวิธีการแก้ปัญหาในวิถีพุทธอย่างแท้จริง
ช่วงที่มีเรื่องของหลวงพ่อตามหน้าหนังสือพิมพ์ครับ
เวลาคิดถึงก็รู้สึกใจมันจะทะยานออกไป อยากโวยวาย อยากแก้ตัว อยาก.....สารพัด
แม้แต่คิดโมโหว่าทำไมไม่ฟ้องกลับ เอาให้เละไปเลย
ตอนหลังค่อยเข้าใจว่า ตัวเองตามกิเลสที่เกิดขึ้นไม่ทันเลยสักกะนิด
ดูแล้วก็ค่อยเข้าใจอีกว่าทำไม่หลวงพ่อให้พวกลูกศิษย์เงียบ ๆ ไว้
พอสติเริ่มทัน ปัญญาก็เริ่มมา
เลยเข้าใจว่าทุกอย่างมีกรรมเป็นของตนเอง
เราดูของเราดีที่สุด เพราะกิเลสของเราก็ท้วมจนเอาตัวไม่รอดแล้ว
พอเป็นอย่างนี้ก็ไม่อยากมีปัญหากับใครให้เป็นเวรเป็นกรรม แล้วจิตต้องมาเศร้าหมองอีก
มีปัญหาก็แก้ไขไปตามสมควร แต่มากกว่านั้นไม่ต้องไปทำให้เป็นเวรเป็นกรรม

เมื่อก่อนตอนที่เริ่มหัดดูจิตแรก ๆ
จะรู้สึกว่าสิ่งที่เราพบนี้มันวิเศษมาก
อยากให้คนรอบข้างรู้อย่างเรา มีสติอย่างที่เราเป็น
ก็เริ่มจะยัดเยียดให้คนอื่นในครอบครัว แม้แต่น้อง ๆ ในที่ทำงาน
ใครไม่สนใจผมก็มักไม่ค่อยพอใจ
พอใครมีคำถามเรื่องวิธีการดูจิต ผมก็เริ่มมีอารมณ์
เพราะคิดว่าเป็นสิ่งที่ดี แต่เขาเข้าไม่ถึงเอง
พาลจะมาสงสัยครูบาอาจารย์ผม(ตู่เอาเอง)
ตอนหลังเลยรู้ว่ากิเลสล้วน ๆ มานะทั้งนั้น โทสะกรุ่นอยู่ตลอด อ้าปากโมหะก็ครอบแล้ว
เรียกว่าไปกระทบกับคนอื่นแล้วเลี่ยงกิเลสไม่ได้เลย
เป็นงี้แล้วก็ไม่ค่อยอยากไปพูดกับใครให้มากเกินไปแล้วครับ
ยิ่งพูดกับพวกไม่ปฏิบัติ หรือมากันคนละสายนี่ไม่เอาเลยครับ
พูดคุยบรรเทิงธรรม หรือแนะนำกันบ้างก็ได้ครับ
แต่พออ้าปากเถียง ก็ลาละครับ ทางใครทางมัน
กิเลสใครก็ไปหาทางละเอาเอง ตามแต่กรรม และบารมีที่ทำมา
ส่วนตัวผมเองขอหาทางเอาตัวรอดให้ได้ก่อนละครับ
 

  ขอบคุณครับที่นำมาให้อ่าน
คนเรามักมีความคิดในทางสุดโต่งเป็นเรื่องปกติ
เพราะเราถนัดในการใช้วิธีนี้ทำความเข้าในโลก
แม่แต่พวกเต๋ายังรู้เลยครับว่าทุกอย่างมีคู่เทียบ
แต่พวกเขายังสาวไปไม่ถึงต้นตอเท่านั้นเอง
มีแต่ศาสนาพุทธเท่านั้นที่รู้ถึงขั้น
เหนือ รู้ เหนือ หลง เหนือคู่เทียบทั้งปวง

อยากเพิ่มเติมเรื่องนี้นิดหนึ่งให้เพื่อน ๆ ได้นำมาเตือนใจครับ
คือ "รู้" ยังไงก็เป็นแค่เรือลำหนึ่งเท่านั้น
เราไม่ได้ภาวนาเอาเรือครับ แต่แค่ใช้ข้ามฝั่ง
บางคนติด"รู้"ครับ
อันนี้อ่านแล้วก็นึกขึ้นมาได้เลยนำมาขึ้นมาคุยกัน
คงไม่คิดว่าสอนจระเข้ว่ายน้ำนะครับ 

ขอบคุณครับ
อัฐิธาตุ เป็นเหมือนรอยเท้าของท่านผู้เดินตามหนทางของพระพุทธเจ้า
ท่านได้ทิ้งรอยเท้านี้เพื่อให้เราได้เดินตาม
ทุกครั้งที่เราได้กราบ ได้ระลึกถึง จะได้มีศรัทธาในคุณของพระธรรม
ว่ายังมีอยู่จริง ปฏิบัติจริง ก็ได้ผลจริง
ไม่ใช่ ไปกราบพระธาตุแล้วขอให้ได้บุญ ขอให้ได้ไปนิพาน

สาธุครับ
คนไกลอย่างผมโยนิโสมนสิการนี่จำเป็นที่สุดเลยครับ