สวัสดีครับ ทุก ๆ ท่าน

สวัสดีครับ
เพิ่งมีโอกาศมาไล่ดูกระทู้เก่า ๆ
เป็นกำลังใจให้กับทีมงานทุกท่านนะครับ

คุณ nitivit ครับ

ไม่ต้องไปคอยห้ามไม่ให้จิตไหลเข้าไปในความว่างนะครับ แต่ให้รู้ทัน เมื่อจิตไหลเข้าไปในความว่างก็รู้ เมื่อจิตไหลออกจากความว่างก็รู้ รู้ได้บ่อยๆจะเห็นว่า ความว่างนั้นไม่เที่ยง ความว่างก็เป็นภาระที่คอยรักษา นะครับ

ขอให้เจริญในธรรมครับ

ขอบคุณมากครับ

ขอบคุณครับ
ต้องลองเอาไปปฏิบัติดู
เพราะเท่าที่ผ่านมา เจอสาวสวยทีไรสติมาไม่ทันทุกที
คือพอตามอง จิตไหลไปแล้ว ดูตอนที่ปรุงไม่ทันเลยครับ
รู้ตัวตอนที่มองตามไปแล้วไม่ต่ำกว่า 5 วิ
ตั้งใจว่าจะรู้ตัวให้ได้ก่อนที่จะหันตาม (สู้มันหน่อย) อย่างน้อยสัก 2 วิ ก็ยังดี

อ่านแล้วรู้สึกได้ถึงภูมิจิตภูมิธรรมของผู้เขียน ที่เราคงไม่ต้องสงสัยกันอีกแล้ว
โดยเฉพาะจดหมายฉบับแรก เป็นเหมือนหัวกะทิที่ราดบนข้าวเหนียวมะม่วง(^^)
เพราะรวมยอดสุดแห่งการปฏิบัติอยู่ในจดหมายฉบับแรกแล้ว
ตั้งแต่ต้นทางจะถึงปลายทาง ด้วยการเขียนเพียงไม่กี่ประโยค!!
ไหนจะความเมตาปราณีทีแม้แต่ผู้อ่านไม่ได้เป็นผู้รับยังรู้สึกได้
สาธุครับ ท้ายนี้ของน้อมคำตรัสของพระพุทธเจ้าโดยย่อครับ
คนดี ทำดีง่าย ทำชั่วยาก คนชั่ว ทำชั่วง่าย ทำดียาก

เรื่องเดินผมก็เคยมีปัญหาตอนแรกที่ไม่รู้จะวางจิตไปดูตรงไหนดี
เคยโพสข้อความไปถามอาจารย์สุรวัฒน์ครั้งหนึ่ง
คือไม่รู้ว่าจะไปรู้ร่างกายกำลังเดิน หรือรู้ที่เท้ากระทบพื้น
หรือจะรู้ท้อง+การหายใจ แบบที่รู้ปกติเหมือนเวลาที่นั่งสมาธิ
อาจารย์ก็แนะนำว่าให้รู้ไปเลย อะไรเด่นก็รู้ไป อย่าไปกำหนดว่าจะต้องรู้อะไร
เพราะจะกลายเป็นสมถะ
ตอนนั้นก็ไม่ค่อยเข้าใจ แต่พอลองทำไป(ทำไปแบบโง่ ๆ )
ก็พอจะเข้าใจว่าก็เหมือนใช้ชีวิตตามปกตินั่นแหละ คือรู้อะไรก็รู้ไป แต่รู้โดยมีสติ และสัมปชัญญะ รู้อะไรไม่สำคัญ
บางทีมันก็รู้นิ่ง ๆ (เป็นสมถะ) ก็ให้รู้ว่ามันนิ่ง ๆ
บางครั้งมันรู้ว่ากายใจเปลี่ยนแปลงไปเรื่อย ๆ (รู้ไตรลักษณ์) ก็จะพลิกเป็นวิปัสนา
ซึ่งจริง ๆ ก็เหมือนกับการใช้ชีวิตประจำวันนั้นละครับ เพราะมันก็พลิกไปพลิกมาเหมือนกัน(หรือหลงยาวไปเลย )
เพียงแต่เราอยู่ในสภาวะที่จำกัดไว้เท่านั้นเองครับ ดังนั้นช่วงนี้โอกาสที่จะมีสติเกิดก็จะมากกว่าการคลุกอยู่กับโลกตามปกติครับ
เอามาเล่าให้ฟังเผื่อใครจะมีปัญหาเหมือนที่ผมเคยสงสัยจะได้ลองสังเกตดูครับ

เขียนซะยาว หวังว่าจะไม่มีอะไรผิดหลักการนะครับ

การภาวนาที่ผมคิดว่าจะได้ปฏิบัติจนเป็นนิสัยคือตอนขับรถครับ
คือตอนที่ขับรถจะรู้สึกว่าหงุดหงิดบ่อย ทำให้ได้ดูจิตบ่อยตั้งแต่ตอนเริ่มภาวนาแรก ๆ
หลัง ๆ เข้าก็เลยเป็นความเคยชินที่พอนั่งในรถจะดูจิตตัวเองโดยอัตโนมัติ
(แต่ถ้านั่งจะเริ่มเข้าสมาธิเพราะจิตจะนิ่ง ๆ ไม่รู้เพราะอะไร??)

ขอบคุณครับสำหรับบทความดี ๆ

สาธุครับ
ธรรมทั่งมวลรวมไปสู่จุดเดียวกัน