ขออนุโมทนาครับ คุณหงส์น้อยบ้านโค้งดารา
สำหรับประสบการณ์จากการปฏิบัติ
สำหรับผมแล้ว คำบอกเล่าที่มาจากการปฏิบัติของผู้ที่ปฏิบัติจริง ไม่ว่าเป็นใคร
ผมอ่านกี่ครั้งก็รู้สึกถึงอกถึงใจอย่างบอกไม่ถูก
ยิ่งตอนที่ล้มลุกคลุกคลานกันนั้น จะเหมือนรู้สึกถึงอารมณ์นั้นเลยทีเดียวครับ
ขอบคุณนะครับที่นำมาแบ่งปันกันอ่าน

ปุถุชน คือบุคคลอันโง่เขลา
การจะให้เขาปีนขึ้นมาจากหล่มแห่งความโง่นั้นต้องใช้แรงใจมหาศาลมาก
บางคนปีนขึ้นมาได้ บางคนปีนขึ้นไม่ได้ บางคนก็ด่ากลับว่า "ไม่ได้โง่นะ"
ดังนั้นผู้บอกนอกจากเหนื่อยแล้วยังเปลืองตัวอีกตะหาก

บางทีผมก็อดคิดไม่ได้ว่าถ้าผมสามารถเห็นพระสัทธรรมได้แล้วจะบอกให้ผู้อื่นไหม
เพราะแค่คนใกล้ตัวบางครั้งยังอดจะเหนื่อยใจไม่ได้เลยครับ

ขอใช้กระทู้นี้กราบขอบพระคุณครูบาอาจารย์ทุกท่านที่ยอมเหนื่อยยาก
ขอกราบขอบพระคุณหลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชโชด้วยดวงจิตที่มีปิติ
สาธุ

มีใครเป็นเหมือนผมบ้างไหมอ่ะ
คืออ่านแล้วจะสลับกันระหว่างดีใจกะอิจฉา 

สาธุ
ดูตัวเรา เพื่อให้เห็นว่า จาก"ตัวเรา" กลายเป็น"ของเรา" ที่สุดก็เป็น"มัน"

อ่านตามแล้วหวาดเสียว
เพราะการที่คน ๆ หนึ่งจะตื่นขึ้นมาจริง ๆ นั้นยากมากครับ
ถ้าไม่ได้ฟังหลวงพ่อ ไม่รู้อีกกี่ชาติผมจะได้รู้อย่างนี้
ยิ่งตอนนี้ถ้าคนอื่นมาถามว่าปฏิบัติเป็นอย่างไร
แล้วตื่นคืออะไร มันเหมือนติดอยู่ที่ปาก
รู้ก็รู้อยู่ แต่ไม่รู้จะบอกอย่างไร
ยิ่งคิดถึงตัวเองที่ลองผิดมาตลอด
ยิ่งไม่รู้จะอธิบายคนอื่นเข้าใจได้อย่างไร
ได้แต่บอกว่าต้องลองดูเอง
แล้วจะรู้เอง

สาธุ
จริง ๆ แล้ว โดยเฉพาะย่อหน้าสุดท้ายนี้เหมาะกับคนขี้เกียจอย่างผมมากเลยครับ
ขอน้อมนำมาไว้ในใจครับ

พูดถึงเรื่องตอนเด็ก ๆ ผมก็มีเหตุการณ์ที่อยากระบายอยู่เหมือนกันครับ
ตอนแรกว่าจะลองนำไปถามหลวงพ่อ แต่รู้สึกว่าเป็นการยุ่งอยู่กับเรื่องอดีตมากเกินไปจึงไม่กล้าถาม

เมื่อตอนผมเป็นเด็กน้อย น่าจะอยู่ประถม เพราะจำได้ว่าตัวเล็กอยู่
ผมเคยนอนหงายอยู่บนเตียง แล้วมันก็รู้สึกถึงร่างกายที่กำลังนอนอยู่
ตอนนั้นผมลองปล่อยความรู้สึกถึงตัวร่างกายดู
จะรู้สึกมีเวทนาชนิดหนึ่งเกิดขึ้น จะว่าเจ็บหรือปวดก็ไม่ใช่ แต่ไม่ชอบ ซึ่งยิ่งปล่อยความรู้สึกก็จะยิ่งแรงขึ้น
เหมือนกับว่ามันจะกระตุ้นให้เราไม่ลืมว่ายังมีร่างกายอยู่ โดยเฉพาะบริเวณขา
ซึ่งจนถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่รู้ว่ามันคืออะไร
แต่ผมรู้สึกลึก ๆ อยู่ตลอดว่าความรู้สึก(เวทนา)อันนั้นแหละที่มัดตัวผมกับร่างกายไว้
ไม่รู้ว่าเพ้อเจ้อเกินไปหรือเปล่านะครับ

อีกนิดหนึ่งครับ
ไม่รู้คนอื่นจะรู้สึกเหมือนผมหรือเปล่านะครับ
เวลาที่ผมคิดถึงเรื่องตอนผมเด็ก ผมจะเห็นภาพในความคิดโดยเห็นตัวเองด้วย
เหมือนเป็นละครที่ตัวเองตอนเด็กอยู่ในฉากนั้นด้วยนะครับ
ทั้งที่ความจริงแล้ว เราน่าจะไม่เห็นตัวเอง
และเห็นเหตุการณ์ต่าง ๆ จากตาของตนเอง (มุมมองบุคคลที่ 1)
แต่ผมจะเป็นลักษณะเห็นเป็นมุมมองบุคคลที่ 3
เช่นเหตุการณ์ที่เล่าไปแล้ว พอคิดถึงจะรู้สึกว่าเห็นตนเองตอนเด็กนอนอยู่

จริง ๆ ดูแล้วไม่ค่อยเกี่ยวกับประสบการณ์ของผู้เคยดูจิตมาเลยนะครับ
บางทีผมอาจทำกายคตาสติมาแล้วล้มเหลวในชาติก่อนกระมังครับ