ก่อนอื่น ขอกราบระลึกถึงคุณพระพุทธ พระธรรม และพระสงฆ์ และขอกราบเท้าหลวงพ่อปราโมทย์ โดยความเคารพอย่างสูงสุดค่ะ
แองจี้ โชคดีมากที่ได้มีโอกาสได้ฟังธรรมของหลวงพ่อ และได้นำธรรมนั้นมาปฏิบัติ (ไม่สนใจในปริยัติเลย ไม่รู้เป็นเพราะอะไร แต่ถ้าได้อ่านเจอเรื่องการปฏิบัติ จิตนี้มีความสนใจมาก) ขณะนี้ ปฏิบัติมาถึงตรงที่จิตนี้คอยไประลึกรู้การทำงานของจิต และเมื่อระลึกรู้แล้ว จิตกลับมาระลึกรู้กายแบบสบายๆ ค่ะ (แต่ไม่ได้รู้ตลอดนะคะ รู้บ้างเผลอบ้าง) และในระหว่างนี้ จิตนี้รู้แต่ทุกข์ มองไปทางไหนก็เห็นแต่ทุกข์ทั้งสิ้น จนกระทั่งจิตรู้ถึงขนาดที่ว่า "ความทุกข์นี้ไม่มีที่ที่เท้าจะหยั่งลงถึงได้" ทุกข์จนไม่สามารถบรรยายได้เลยค่ะ หลังจากนั้นจิตเขาไม่สนใจสิ่งรอบตัวที่เกิดขึ้น รู้แต่ว่าอะไรจะเกิดก็ช่าง ไม่ทบทวน (ทบทวนบ้างบางครั้ง) แต่ส่วนใหญ่รู้แล้วก็ผ่านเลยค่ะ (คือเหมือนกับว่า ทุกข์ก็ช่างมัน สุขก็ช่างมัน)  มาถึงตรงนี้ จิตคอยแต่มารู้ที่ปัจจุบัน ทีนี้จิตเขาสรุปว่า "ไม่มีอดีต ไม่มีอนาคต มีแต่ปัจจุบันธรรมเท่านั้น ที่เป็นธรรมสูงสุด" ทีนี้เมื่อนั่งสมาธิแล้ว จิตระลึกรู้ว่ากายนี้เป็นของหนัก ทุกอย่างหนักไปหมด แต่ตัวจิตเองนั้นกลับไม่เข้าไปยึดสิ่งที่หนักนั้น คือเหมือนกับว่าได้แต่ยืนดูความรู้สึกหนักนั้นอยู่เฉยๆ นะค่ะ พอมาถึงตรงจุดนี้แล้ว ไม่ทราบว่าต้องทำยังไงต่อคะ และสิ่งที่จิตไปรู้เข้านั้น คืออะไรคะ
ขอบพระคุณล่วงหน้านะคะ
แองจี้