ขอบพระคุณมากค่ะ  วันนี้ขออนุญาติรายงานผลนะคะ

ก่อนหน้านี้จิตฟุ้งซ่านอย่างหนักค่ะ ถูกโลกธรรม 8 เล่นงาน จิตคลุกกับอารมณ์โทสะ โมหะ  ครบเลยค่ะ ระหว่างนี้แองจี้สังเกตุเห็นจิตแปรปรวนตลอดเวลา (จนเครียดเลยค่ะ) ประมาณว่าวินาทีคิดแบบนี้ อีกนาทีต่อมาเปลี่ยนแปลงอีกแล้ว เห็นซ้ำแล้วซ้ำอีก จนจิตสะบักสะบอมเลยค่ะ จนมีความคิดในจิตขึ้นว่า "จิตนี้เชื่อถือไม่ได้ มีความไหลไปไหลมาไม่แน่นอน ปรวนแปรตลอด" หลังจากนั้นเมื่อวานได้เข้าไปดูหลวงพ่อแสดงธรรมที่วัดยานนาวา (ไม่แน่ใจว่าถูกต้องหรือไม่) ที่ยูทูบ ตอนที่ดูนั้น เปรียบเสมือนได้ไปนั่งฟังต่อหน้าหลวงพ่อค่ะ เห็นจิตนี้เกิดความกลัว และประหม่าตื่นเต้นมาก และหลังจากนั้นจิตค่อยหลุดออกจากโลกของความคิดมามีสติมากขึ้น พอวันนี้ขณะที่นั่งสมาธิ มีความรู้สึกเหมือนจิตถูกดูดเข้าไปที่หนึ่ง แต่ไม่ตามค่ะ (ตอนที่ไม่ตามนี้ ไม่ทราบว่าจิตนี้ถูกสอนให้ไม่ตาม หรือว่าความคิดนั้นดับไปแล้วค่ะ)ดูอยู่เฉยๆ จิตถอยออกมา แต่ในขณะถอยรู้สึกถึงการยื้อเลยค่ะ หลังจากนั้นจิตตามรู้ตามดูสักพัก เหมือนกับมีแองจี้อีกคนนั่งดูตัวที่หายใจเข้า หายใจออกไป หลังจากนี้พอมีอะไรไหลผ่านเข้ามาในจิต จิตระลึกรู้เกิดความรู้สึกคล่องแคล่อง ว่องไว ตื่นตลอด  หลังจากนั้นก็ออกจากสมาธิ ไปทำหน้าที่ปกติ แต่ยังติดความรู้สึกสบาย โล่งออกมาด้วย (รู้สึกเหมือนมีความสุข) หลังจากนั้นจิตคอยระลึกรู้กายบ้าง จิตบ้าง ค่ะ  ตอนนี้ติดใจสภาวะสุข สบายค่ะ ไม่ทราบแองจี้มีอะไรต้องแก้ไขหรือไม่คะ ขอบพระคุณล่วงหน้านะคะ

ธรรมะ  ค่ะ,  ตอนนี้มาขอคำแนะนำอีกครั้งค่ะ
ไม่รู้ว่าติดอะไรหรือเปล่านะค่ะ ในแต่ละวันพยายามนั่งสมาธิ มากบ้างน้อยบ้างแล้วแต่โอกาส แต่พยายามทำทุกวันค่ะ และหลังจากนั้น จิตคอยวกกลับมารู้บ้าง และไม่รู้บ้าง แต่ตอนนี้สิ่งนึงที่พบคือ ความแปรปรวนของจิตค่ะ เห็นสภาวะตรงนี้ชัดมากขึ้น เห็นความไม่คงที่ พึ่งพาอาศัยไม่ได้ เชื่อถือไม่ได้ ไม่มีอะไรแน่นอน พอมาเห็นตรงนี้มากขึ้น ดูเหมือนว่าจิตค่อยๆ ถอดถอนตัวเองค่ะ พบว่าตัวเองโลเล นิสัยร้าย มานะอัตตาเพียบไปหมด ในขณะเดียวกันก็พบว่าสภาวะต่างๆ นี้เปลี่ยนแปลงไปเรื่อยๆ และรู้สึกว่าจิตพยายามมีสติ (สร้างสติค่ะ) เห็นความอยากในใจ ตอนนี้เลยดูเหมือนว่าไม่ได้ทำอะไร แม้กระทั่งนั่งสมาธิ พอมีความเจ็บปวดเกิดขึ้น พบว่าจิตไม่สนใจความเจ็บปวดนั้นๆ  เหมือนกันว่าจิตทิ้งอารมณ์ไปเฉยๆ นะคะ ไม่ทราบว่าติดตรงไหนหรือเปล่าคะ ขอลุงถนอมช่วยแนะนำด้วยนะคะ ขอบพระคุณค่ะ 

ขอบพระคุณค่ะ ตามที่ลุงถนอมเมตตาอธิบาย จับหลักก็คือ "ไม่ว่าจิตจะทำอะไร หน้าที่ก็คือตามรู้ตามดูโดยที่ไม่เข้าไปแทรกแซงสภาวะใดๆ ที่เกิดขึ้น"  ไม่ทราบว่าถูกต้องหรือไม่คะ เพราะตอนนี้บางครั้งแองจี้จะรู้สึกได้ถึงความกระวนกระวาย สภาวะหงุดหงิด ไม่ได้ดั่งใจของตัวเองบ่อยๆ และเมื่อจิตเห็นจิตตรงสภาวะที่เกิดขึ้นตรงจุดนี้ แองจี้เห็นตัวเองพยายาม (มาก) ที่จะเข้าแทรกแซงให้สภาวะนั้นๆ ดับลงด้วยความไม่ชอบ และอยากให้จิตนี้สงบ แต่ในขณะเดียวกันบางครั้งก็เกิดสติที่ทำหน้าที่รู้อยู่เฉยๆ ก็จะเห็นสภาวะเหล่านั้นดับไปเอง เพราะเหมือนกับจิตนี้ตอกย้ำว่า สิ่งใดเกิด สิ่งนัี้นดับเป็นธรรมดา มีอยู่ครั้งหนึ่งค่ะ ขณะนั้นแองจี้เดินจงกรม และอยู่ดีๆ จิตก็พูดว่า "สิ่งใดเกิดขึ้น สิ่งนั้นดับไปเป็นธรรมดา" จำได้ว่าสภาวะนั้นรุนแรงมาก จนเหมือนกับกายนี้สะเทือนไปหมด เปรียบเหมือนระฆังที่สะท้อนกลับไปกลับมาเลยค่ะ จนต้องหยุดเดินและค่อยเริ่มเดินใหม่นะค่ะ ตอนนี้เมื่อใดที่สติเกิด แองจี้เห็นกายและจิตนี้อยู่กันคนละส่วน เหมือนกับกายนี้เป็นเปลือกให้จิตนี้เข้ามาอาศัยอยู่ พอมาถึงตรงนี้จิตก็เลยเห็นความไม่เที่ยงทั้งหลายของจิต และเห็นจิตทำงานของเขาเอง เหมือนกับมีอีกคนยืนดูสภาวะทั้งหลายที่ผ่านไปผ่านมาค่ะ แต่ต้องขอสารภาพซื่อๆ ว่า แองจี้นี้พยายามมาก ที่จะดับสภาวะที่จิตไม่ชอบทั้งหลาย เพราะเห็นตัวตนขึ้นมาชัดเจนมากเลยค่ะ จนบางครั้งจิตนี้ถึงกับพูดออกมาว่า "นี่คือความคิดเราหรือนี่" เห็นแต่ความจริงของจิตที่โผล่ความไม่ดีทั้งหลายออกมานะค่ะ ขอบพระคุณอีกครั้งนะคะ ตอนนี้เหมือนกับว่าได้แต่รอให้จิตนี้ยอมรับความจริงที่ว่า สิ่งใดเกิด สิ่งนั้นดับไปเป็นธรรมดา ค่ะ  ไม่ทราบว่าแองจี้เข้าถูกทางแล้วหรือไม่คะ แล้วควรจะมาทำความรู้ตัวอยู่ที่กายด้วยถูกต้องหรือไม่คะ เพราะบางครั้งเหมือนกับว่าสติมาจับอยู่ที่กายด้วยนะค่ะ ขอบพระคุณลุงถนอมอีกครั้งนะคะที่เมตตาแนะนำ 

คือหมายถึงว่า ให้จิตไปรู้จิตใช่ไหมคะ คือจิตจะคอยมาระลึกรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงของตัวจิต ทีนี้ไม่ทราบว่าเดินมาถูกทางหรือไม่คะ เพราะเมื่อนั่งสมาธิไปสักระยะ จะรู้สึกถึงความหนักที่มีอยู่ในกายนี้ตลอดเลยค่ะ บางครั้งแม้ออกจากสมาธิแล้วก็ยังเป็นอยู่ จำได้ว่าหลวงพ่อสอนว่าถ้ามีอาการหนักแน่น แสดงว่าต้องมีอะไรผิดแล้ว ขอบพระคุณค่ะ 

ก่อนอื่น ขอกราบระลึกถึงคุณพระพุทธ พระธรรม และพระสงฆ์ และขอกราบเท้าหลวงพ่อปราโมทย์ โดยความเคารพอย่างสูงสุดค่ะ
แองจี้ โชคดีมากที่ได้มีโอกาสได้ฟังธรรมของหลวงพ่อ และได้นำธรรมนั้นมาปฏิบัติ (ไม่สนใจในปริยัติเลย ไม่รู้เป็นเพราะอะไร แต่ถ้าได้อ่านเจอเรื่องการปฏิบัติ จิตนี้มีความสนใจมาก) ขณะนี้ ปฏิบัติมาถึงตรงที่จิตนี้คอยไประลึกรู้การทำงานของจิต และเมื่อระลึกรู้แล้ว จิตกลับมาระลึกรู้กายแบบสบายๆ ค่ะ (แต่ไม่ได้รู้ตลอดนะคะ รู้บ้างเผลอบ้าง) และในระหว่างนี้ จิตนี้รู้แต่ทุกข์ มองไปทางไหนก็เห็นแต่ทุกข์ทั้งสิ้น จนกระทั่งจิตรู้ถึงขนาดที่ว่า "ความทุกข์นี้ไม่มีที่ที่เท้าจะหยั่งลงถึงได้" ทุกข์จนไม่สามารถบรรยายได้เลยค่ะ หลังจากนั้นจิตเขาไม่สนใจสิ่งรอบตัวที่เกิดขึ้น รู้แต่ว่าอะไรจะเกิดก็ช่าง ไม่ทบทวน (ทบทวนบ้างบางครั้ง) แต่ส่วนใหญ่รู้แล้วก็ผ่านเลยค่ะ (คือเหมือนกับว่า ทุกข์ก็ช่างมัน สุขก็ช่างมัน)  มาถึงตรงนี้ จิตคอยแต่มารู้ที่ปัจจุบัน ทีนี้จิตเขาสรุปว่า "ไม่มีอดีต ไม่มีอนาคต มีแต่ปัจจุบันธรรมเท่านั้น ที่เป็นธรรมสูงสุด" ทีนี้เมื่อนั่งสมาธิแล้ว จิตระลึกรู้ว่ากายนี้เป็นของหนัก ทุกอย่างหนักไปหมด แต่ตัวจิตเองนั้นกลับไม่เข้าไปยึดสิ่งที่หนักนั้น คือเหมือนกับว่าได้แต่ยืนดูความรู้สึกหนักนั้นอยู่เฉยๆ นะค่ะ พอมาถึงตรงจุดนี้แล้ว ไม่ทราบว่าต้องทำยังไงต่อคะ และสิ่งที่จิตไปรู้เข้านั้น คืออะไรคะ
ขอบพระคุณล่วงหน้านะคะ
แองจี้