ผมขอนำคำสอนของครูมา post ซ้ำอีกครั้ง หากไม่เป็นที่ถูกใจก็ขออภัยด้วยครับ
ผู้อยู่ใกล้อาจารย์ ไม่แน่ว่าดีเสมอไป
เนื้อความ :
ผมได้ยินคำปรารภเชิงรำพันของผู้ปฏิบัติอยู่บ่อยครั้งว่า ตนเองเข้าวัดช้า หรือเริ่มปฏิบัติช้า
ไม่ทันได้ศึกษากับครูบาอาจารย์ที่ดี นับว่าเป็นผู้อาภัพอับวาสนาเสียเหลือเกิน
ความจริงคนเราย่อมได้สิ่งที่สมควรกับตนเองเสมอ หากเป็นเวลาก่อนหน้านี้ เรายังไม่สนใจ ธรรมะ แม้จะพบครูบาอาจารย์ที่ดีเพียงใด ก็ไม่เกิดประโยชน์อะไรขึ้นมา
ในทางกลับกัน อาจจะเกิดโทษเสียด้วยซ้ำไป เช่นเมื่อได้ฟังธรรมในขณะที่ไม่พร้อม
จิตใจอาจจะเหมือนเชื้อโรคดื้อยา คือธรรมะอะไรก็รู้แล้วทั้งนั้น เวลาจะลงมือปฏิบัติธรรมจริงๆ ไม่ว่าจะฟังธรรมบทใดก็คิดแต่ว่ารู้แล้ว รู้แล้ว ธรรมไม่สามารถแทรกซึมเข้าสู่จิตใจได้เลย
บางคนอยู่กับครูบาอาจารย์ที่ดี แต่กิเลสเต็มหัวใจ แทนที่จะได้ประโยชน์ กลับก่อบาปกรรมให้ กับตนเองก็มี ผมผ่านสำนักกรรมฐานมามาก ก็พบว่าหลายๆ สำนัก จะมีคนประเภทนี้เสมอ
คือเข้าไปอยู่กับครูบาอาจารย์ ในลักษณะเป็นกบเฝ้ากอบัว คือได้แต่เฝ้า แต่ไม่เคยได้กินน้ำ หวานของดอกบัวเลย หมายถึงไปอยู่กับท่าน แต่ไม่รู้รสธรรมจริงๆ เลย
ที่แย่กว่านั้น บางคนคุ้นเคยกับครูบาอาจารย์มากเข้า ก็แสดงความชั่วหยาบของตนออกมา
เที่ยวแสวงหาผลประโยชน์ หรือกระทำสิ่งที่ไม่สมควรต่างๆ แบบนี้ก็มีให้เห็นอยู่เสมอๆ
พวกเราผู้ปฏิบัติ จึงไม่ควรน้อยเนื้อต่ำใจ ว่าเราไม่ได้พบครูบาอาจารย์ที่ดี เช่นบางคนบ่น เสียดายว่าไม่ได้พบหลวงปู่ดูลย์ เหมือนที่ผมเคยคิดน้อยใจตอนเด็กๆ ว่า ไม่ได้พบหลวงปู่มั่น
ที่เขียนเรื่องนี้ขึ้นมาก็เพื่อบอกกับพวกเรา 2 ประการคือ
ประการแรก การที่พวกเราเริ่มสนใจการปฏิบัติธรรม ในขณะที่พระพุทธศาสนายังดำรงอยู่ อย่างสมบูรณ์ นับว่าเป็นวาสนาอย่างยิ่งอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องเสียดายว่า ไม่ได้พบครูบา อาจารย์องค์นั้นองค์นี้ เพราะเราได้พบตัวแทนพระพุทธเจ้า คือพระธรรม อยู่แล้ว
ประการที่ 2 การจะเข้าวัด กระทั่งวัดป่า จะต้องรู้จักพิจารณาให้รอบคอบ เพราะของปลอม มีมา นานแล้วครับ โดยเฉพาะผู้หญิงทั้งหลายนั้น ต้องรอบคอบให้มากหน่อย อย่าให้ความศรัทธา นำหน้าปัญญาเป็นอันขาด เพราะพอหลงศรัทธาแล้ว ก็มักทำบุญหนักมากกว่าผู้ชายเสียอีก
ทำบุญแล้วได้บำรุงพระศาสนาก็ดีไป เกิดเอาไปบำรุงอลัชชีเข้า ประโยชน์ที่ได้ไม่คุ้มเสียครับ
จากคุณ : สันตินันท์ [ 27 มิ.ย. 2542 / 18:14:04 น. ]
|
|
