เมื่อสุดสัปดาห์วันที่ 26-27 ที่ผ่านมา ผมได้มีโอกาสฝึกหัดปฏิบัติธรรมในช่วงสั้นๆ จึงคึดว่าจะมาเล่าสู่กันฟัง เพื่อเป็นกำลังใจให้กับเพื่อนๆที่ยังไม่เคยออกมาปฏิบัติกัน ได้เห็นว่าเป็นเรื่องที่ไม่เหนือบ่ากว่าแรง ลองผมทำได้ ใครๆก็ทำได้ครับ เพราะที่ผมไปฝึกนั้น ก็ไม่ได้ฝึกแบบเข้มงวดอะไร ออกจะสบายๆด้วยซ้
เริ่มจากแม่ผมเสนอว่าอยากปฏิบัติธรรม ให้ผมไปส่ง แล้วค่อยรับกลับ ผมก็รับปากไว้ แต่ก็ยังไม่รู้ว่าจะพาไปที่ใหนเพราะผมเองก็ยังไม่เคยไปปฏิบัติที่ไหน พอดีกับเจง น้องของผมเขาชวนไปปฏิบัติธรรมกับเพื่อนๆที่ทำงาน ผมเลยได้ที จับแพะชนแกะเสียเลย
ตัวผมเองตั้งใจไว้แล้ว ว่าจะต้องหาโอกาสออกนอกบ้าน ให้ห่างจากความสะดวกสบาย และของเล่นสารพัดเสียบ้าง เพราะสุดสัปดาห์ผมมักจะหมกตัวอยู่กับสารพัดเครื่องเล่นต่างๆง่วนอยู่จนไม่ได้อยู่กับตัวเองเลย นี่ก็สบโอกาสเหมาะ ผมจึงตั้งใจว่าจะตั้งใจอยู่กับตัวเอง ฝึกปฏิบัติตามคำสอนของครูทุกอย่าง ไม่ว่าจะตรงกับที่เคยอ่านเคยฟังมาหรือไม่ จะไม่เสียเวลามาสงสัยหรือวิพากษ์วิจารณ์ใดๆทั้งสิ้น แล้วก็ระหว่างที่ยังนุ่งห่มขาวอยู่ก็จะไม่ใช้พวกของเล่นเครื่องใช้ประจำตัวทั้งสิ้นนอกจากใช้นาฬิกาเพื่อปลุกเท่านั้น
ออกเดินทางจากบ้านกันก็สายแล้ว กว่าจะไปถึงก็บ่ายโมง ระหว่างทางเราทานมื้อกลางวันเรียบร้อย เพราะจากนี้ไปจะหาอาหารมื้อเย็นไม่สะดวก
ที่ที่ไปเป็นสำนักปฏิบัติธรรมสาขาของแม่ชีอมรีที่ดอยสะเก็ด อยู่ที่พนัสนิคม ชลบุรีแค่นี้เองครับ ดูจะคล้ายกับบ้านพักตากอากาศ คือมีกุฏิค่อนข้างใหม่ มีไฟฟ้าและน้ำประปา ห้องน้ำห้องส้วมพร้อม ไม่รู้สึกผิดหวังอะไร คิดว่าดีแล้วที่มาเริ่มแค่นี้ก่อน เมื่อเดือนก่อนผมเคยลองเข้าไปนอนในป่าที่สระแก้ว ได้รู้เลยว่ายังต้องฝึกอีกมากกว่าจะเข้าป่าได้จริงๆ แม้ผมจะชอบเที่ยวเดินป่า แต่การเดินป่าแบบปล่อยจิตใจล่องลอยไป มันเทียบกันไม่ได้กับการอยู่ป่าเพียงลำพังกับจิตใจตัวเอง
ผมเป็นผู้ชายคนเดียวในกลุ่มนี้ครับ แต่ไม่เป็นปัญหาเพราะที่พักจะแยกกันเป็นสัดส่วน แล้วก็ตรงกับใจผมที่ถือว่าแม้จะมาด้วยกันแต่ผมจะถือเสมือนกับว่าผมมาคนเดียว
กราบแม่ครูแล้วแล้วท่านก็กรุณาจัดที่พักให้พร้อมเสื่อ หมอนและผ้าห่ม อีกทั้งยังกรุณาจัดให้แม่ชีท่านหนึ่งคอยดูแลอบรมพวกเรา แม่ชีท่านชื่อแม่ชีดวงครับ อายุเกือบหกสิบแล้ว แต่ดูคล่องแคล่ว และใจดีด้วยครับ
หลังจากเปลี่ยนเป็นนุ่งห่มขาวแล้ว แม่ดวงท่านก็แจกสไบให้ห่มพาดบ่า แล้วบอกว่าตอนนี้เราเป็นอุบาสก-อุบาสิกากันแล้วนะ ผมรับสไบมาพาดด้วยความรู้สึกเชื่อมั่น อิ่มใจที่ได้ทำสิ่งที่ควรทำมาตั้งนานแล้ว และระลึกถึงพี่ปราโมทย์ หรือสันตินันท์อุบาสกคนนั้น วันนี้จะเป็นอีกก้าวหนึ่งที่ผมจะเดินตามไป ตามรอยพระพุทธองค์ที่ประทับไว้นานแสนนานมาแล้ว
แม่ดวงฝึกสอนเราตั้งแต่เบื้องต้น ท่านั่ง ท่ากราบ เหมือนฝึกทหารใหม่ให้รู้จักระเบียบแถวและแบบธรรมเนียมทหาร ให้สมาทานศีลแปด เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ผมสมาทานอุโบสถศีล ผมสมาทานด้วยความมั่นใจและถือเป็นปกติ แม่ดวงสอนให้นั่งคุกเข่าเทพบุตร-เทพธิดา กราบเบญจางคประดิษฐ์ ฝึกสติปัฏฐานด้วยการกราบ ช้า พร้อมออกเสียง ขึ้น... หนอ... ถูก....หนอ... ลง... หนอ ... ถูก... หนอ คว่ำ... หนอ... สอนให้นั่งคู้บรรลังค์ ดูการเคลื่อนไหวของหน้าท้อง ยุบ... พอง... ฝึกโยคะ เดินจงกรม พร้อมออกเสียง ซ้าย... ย่าง... หนอ... ขวา...ย่าง... หนอ...
แม้จะแตกต่างจากที่เคยฟังเคยอ่าน แต่ก็ตั้งสัจจะไว้แล้วว่าจะไม่สงสัยหรือวิพากษ์วิจารณ์ทั้งสิ้น จะทำตามที่ครูสอน และดูจิตไปด้วย การฝึกจึงผ่านไปด้วยดีครับ
ห้าโมงเย็น แม่ดวงให้เราพักผ่อนตามสบาย หกโมงค่อยมาทำวัตรเย็น ผมกลับกุฏิ ระหว่างรอเวลาก็ทบทวนการเดินจงกรมไป แม้วิธีนี้จะข้า แต่ก็ดีที่มีจังหวะให้เรารู้ตัวทันทุกช่วงครับ ช่วงที่ฝึกเอง ผมก็ละการออกเสียงเสีย ดูจิตดูกายอยู่เพียงเท่านั้น แต่หากจิตเคลื่อนออกนอกแล้วทำท่าจะเตลิดไปไกลๆ ก็อาศัยบริกรรมนึกหนอเอา
หกโมง ทำวัตรเย็น สวดมนต์แล้วก็กราบสติปัฏฐาน นั่งสมาธิ จนทุ่มหนึ่ง จึงให้เราแยกย้ายกันไปพักผ่อนได้ แม่ดวงบอกว่า หากจะฝึกต่อก็สองทุ่มมาได้เลย แม่ดวงจะฝึกให้ แม่ กับผมตกลงจะฝึก ส่วนน้องๆขอไปพักผ่อน
สองทุ่มมาฝึกกันต่อ เหมือนเดิมคือ กราบสติปัฏฐาน โยคะ นั่งสมาธิ เดินจงกรม แม่ดวงคอยช่วยดูแลอย่างละเอียดทุกขั้นตอน จนสี่ทุ่มแม่ดวงจึงให้ไปพักผ่อน วันรุ่งขึ้นจะมีทำวัตรเช้าตอนตีสี่
ผมกลับมากุฏิ อาบน้ำ ตั้งนาฬิกาปลุกเสร็จก็หลับไปด้วยความอ่อนเพลีย
ตื่นก่อนนาฬิกาปลุกเล็กน้อยตามปกติของผมครับ เหลือเวลาอีกสิบห้านาทีก่อนเวลาทำวัตรเช้า ล้างหน้าแปรงฟันก่อน น้ำเดี๋ยวค่อยกลับมาอาบ
ทำวัตรเช้า ต่อด้วยกราบสติปัฏฐาน นั่งสมาธิ เสร็จตอนหกโมงเช้า ก็พักเล็กน้อย แล้วทานอาหารเช้า ก่อนทานก็มีสวดพิจารณาอาหารและพิจารณาปฏิกูล ทานเสร็จก็เกือบโมงเช้าครับ แม่ดวงบอกว่าสองโมงเช้ามาฝึกกันต่อ แม่กับผมรับคำ
เดินกลับกุฏิครับ รู้สึกง่วง กิเลสได้ทีแล้วครับ ผมเอนหลังลง หลับเกือบจะทันที ตกลงผมเลยเกเร ไม่ได้ไปฝึก เพราะจำนนต่อกิเลสเสียแล้ว ได้แต่แก้ตัวไป ว่าเก็บแรงไว้ขับรถกลับบ้าน
แม่มาตามตอนสี่โมงเช้า ว่าสี่โมงครึ่งไปถวายสังฆทาน เสร็จแล้วก็ถวายอาหารเพล แล้วพวกเราก็ทานมื้อกลางวันกันต่อ ก่อนทานก็สวดมนต์พิจารณาเช่นเดิม
เที่ยง ก็แยกย้ายกันครับ อาบน้ำเปลี่ยนชุด ผมขนเครื่องใช้มาคืน กราบลาแม่ครู ลาแม่ดวง ก่อนจะกลับ แม่ดวงเอ่ยชวนให้มาปฏิบัติอีก ผมรับคำอย่างมั่นใจ ว่าผมจะมาอีก
แม้จะเป็นเวลาไม่นาน แต่ก็เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดครั้งหนึ่งในชีวิต ได้มีโอกาสอยู่กับตัวเอง เห็นข้อบกพร่อง จุดที่ต้องฝึกฝนอีกมากมาย ความปวดเมื่อยจากการนั่งกับพื้น การนั่งคุกเข่านานๆ หากผมไม่ฝึกฝน ต่อไปจะเอาอะไรมาบวชตามที่หวัง หากลำพังแค่นั่งกับพื้นยังทำไม่ได้
โชคดีที่ผมฝึกเพาะกาย ความปวดกล้ามเนื้อเป็นเรื่องปกติของการออกกำลังชนิดนี้อยู่แล้วครับ พอลุกขึ้นยืนก็หาย การนั่งคู้บรรลังค์ แม้จะปวดเมื่อย แต่หากฝึกให้คุ้นเคยแล้วจะดีมากเพราะผมไม่เป็นเหน็บเหมือนนั่งขัดสมาธิเลย จะทำให้นั่งได้นานๆ
นี่เรื่องร่างกายหนึ่งล่ะ เรื่องจิตก็อีก ระหว่างสวดมนต์ทำวัตร เห็นความขาดสติ ความเผลออยู่ทุกๆนาที อ่านบทสวดมนต์ผิดๆถูกๆเพราะจิตไปคิดเอาเองว่าประโยคนี้จะอ่านว่าอะไรแทนที่จะอ่านไปตามจริง เมื่อคำสวดคำไหนไม่ตรงกับที่เคยฟังเคยอ่านเคยคิด ก็ไพล่ไปคิดวิจารณ์ เมื่อปวดเมื่อเมื่อยก็โอดโอยไปจนเสียสติ ระหว่างวันหากเห็นคนอื่นปฏิบัติธรรมของเขา จิตก็ขยับจะไปวิจารณ์เขาเสียอีก มันหาเรื่องของมันไปทุกขณะ
เป็นช่วงเวลาที่ดีจริงๆครับ ผมได้พบตัวเองมากขึ้น ได้รู้เพื่อจะระมัดระวังต่อไป เป็นวันหยุดที่เต็มเปี่ยม น่าพอใจที่สุด ได้ใช้เวลาเพื่อตัวเองอย่างไม่เคยได้ทำมาก่อน
แล้วผมจะไปอีก
แล้ววันหนึ่ง ผมจะได้เปิดโอกาสให้ตัวเอง ได้บวชเรียนเพื่อถึงที่สุดแห่งทุกข์ อย่างที่หวังตั้งใจไว้
ผมได้พบได้ตระหนักว่าการปฏิบัติธรรมนั้น สำคัญเท่ากับการควบคุมอาหาร การออกกำลังกาย การพักผ่อน และการทำงาน ไม่มีเวลาว่างสำหรับความขี้เกียจเลยครับ หากเกียจคร้าน เวลาที่มีน้อยอยู่แล้วในแต่ละวันก็จะยิ่งน้อยลงไปอีก
ไม่ยากเลยใช่มั้ยครับ หากเราตั้งใจมั่นจะทำเสียอย่าง
|
|
