ขยับนิ้วไปเรื่อยๆ เป็นเครื่องอยู่

[brightee33]

จากกระทู้ http://www.dhammada.net/coffee/index.php/topic,183.0.html

ข้อความว่า

ครูบาอาจารย์ระดับหลวงปู่เทสก์ เวลาญาติโยมเข้าไปกราบท่านคราวละเป็นร้อยเป็นพัน
ท่านยังเคยขยับนิ้วไปเรื่อยๆ เป็นเครื่องอยู่เลยครับ ทั้งที่สติสัมปชัญญะของท่านบริบูรณ์แล้ว
เราจึงควรมีเครื่องอยู่ เครื่องกระตุ้นสติสัมปชัญญะประจำตัวไว้บ้าง
จะช่วยให้จิตใจไม่ห่างไกลธรรม คลุกคลีอยู่กับธรรม และเจริญในธรรมโดยง่าย

หลังจากอ่านเรื่องถึงเรื่องนี้ก็เกิดสงสัย
ถึงเหตุผลหรือจุดประสงค์ที่ครูบาอาจารย์ยังการขยับนิ้วเป็นเครื่องอยู่

ไม่แน่ใจว่าเป็นอุบายในการเลี่ยงผัสสะ กระแสโลก จากญาติโยมเข้าไปกราบคราวละเป็นร้อยเป็นพัน ซึ่งเด่นและดึงให้จิตสนใจไปรับรู้
มาอยู่กับการขยับนิ้วเป็นเครื่องอยู่อันเป็นผัสสะที่ไม่ทำให้ท่านต้องเหน็ดเหนื่อยมากหรือไม่

วันนี้ผมนั่งโต๊ะใกล้กับน้องผู้หญิงคนหนึ่ง เป็นเวลาหลายชั่วโมง
กระแสข้นหนักเป็นผัสสะที่ดึงความสนใจ ให้จิตไปรับรู้...จนรู้สึกว่าถ้านั่งอยู่ต่อไป
จะต้องป่วยเป็นภูมิแพ้แน่ๆ จึงเลี่ยงออกมาข้างนอก เปลี่ยนมารับผัสสะอื่น
สัมผัสได้ชัดว่าสิ่งที่รับมานั้นค่อยๆ เจือจางไปเองอย่างช้าๆๆ

อันนี้คงเป็นการเลือกและการเลี่ยงผัสสะเท่านั้น ไม่เกี่ยวกับ สติปัญญาครับ

[ลุงถนอม]

จุดประสงค์ของท่าน คงยากที่จะเดาได้ล่ะครับ

แต่กับที่ท่านสันตินันท์ยกมา เข้าใจว่า ท่านคงต้องการให้เห็นความสำคัญของวิหารธรรม ที่แม้แต่เมื่อจบกิจแล้ว ครูบาอาจารย์ท่านก็ยังคงอยู่ในวิหารธรรมกันอยู่ครับ

[nitivit]

เห็นด้วยครับว่า เจตนาของครูบาอาจารย์ระดับนั้นเดาไม่ออกจริง ๆ ครับ
แต่เรื่องว่า ท่านสันตินันท์(ตอนนั้น) แนะนำให้มีวิหารธรรมเป็นเครื่องอยู่ไว้
เป็นสิ่งที่ต้องพิจารณาให้ดีครับ
ส่วนตัวผมแล้ว ปกติจะใช้ร่างกาย(อิริยาบทใหญ่/ย่อย) เป็นวิหารธรรม สลับกับการดูท้องพองยุบตอนนั่งสมาธิ
แต่พอช่วงไหนรู้สึกว่าดูจิตได้ต่อเนื่องก็จะดูจิตเลย ทำให้หลัง ๆ ไม่มีวิหารธรรมตายตัวนาน ๆ
ทีนี้ ตอนอยู่คนเดียวก็ยังดูจิตได้ครับ แต่พอมีคนอยู่ด้วย โดยเฉพาะพวกที่ชอบชวนคุย
ทำให้หลงนานเลยครับ พอลองฟังคนอื่นพูดด้วย แตะนิ้วเล่น ๆ ไปด้วย
รู้สึกว่ามีสติเกิดขึ้นบ้าง ไม่ค่อยหลงไปนาน
แบบนี้ก็ดีเหมือนกันครับ  จะเสียก็แต่บางทีมันฟังคนอื่นพูดไม่ค่อยรู้เรื่องเพราะสติมันตัดไปดื้อ ๆ เสียอย่างนั้นก็มีครับ