ด้วยมีตัณหา จึงทุกข์ เพราะพยายามฝืนความจริง ฝืนธรรมชาติ ฝืนธรรมดา ในธรรมทั้งหลายซึ่งเป็นอนัตตา
เพราะไม่รู้และไม่ยอมรับตามความเป็นจริง การทะยานและอยากของจิต เข้าไปฝืน ความเป็นไปตามความเป็นจริง ตามธรรมชาติ ตามธรรมดา จึงเกิดขึ้น
ทำลายตัณหา จึงต้องทำลายอวิชา ทำลายความไม่รู้และไม่ยอมรับความจริง ด้วยการให้จิตได้รู้ได้เห็นความจริงจนยอมจำนนต่อความจริงที่เห็นอยู่เนืองๆ
เพราะได้รู้และยอมรับตามความเป็นจริง จิตจึงไม่ปรุงแต่งตัณหาขึ้นมาอีก เพราะเหตุนี้ ตัณหาจึงถูกทำลายโดยที่ไม่ต้องทำลาย ไม่ต้องทำลายอะไรเลย
ภพชาติจึงถูกทำลายโดยที่ไม่ต้องทำลาย จิตถอดถอนตัวจิตเองออกจากกระบวนการสร้างภพสร้างชาติ สลัดจิตเดิมๆขว้างทิ้งไป คงเหลือแต่ธรรมชาติรู้ล้วนๆ
