"ยามดีก็ใช้ ยามไข้ก็รักษา" เป็นภาษิตที่ได้ยินมานาน และควรเป็นภาษิตประจำใจนักบริหารทุกคน อย่าเอาแต่ประโยชน์จากลูกจ้างเพียงถ่ายเดียว เพราะจะทำให้เกิดปัญหาในสังคม ทำให้เกิดการเคียดแค้นระหว่างกันแทนที่จะเป็นความสมัครสมานสามัคคี

วันนี้ ตื่นอย่างสดชื่น ด้วยธรรมนี้

"หลายคนคิดว่า ความรักคือสิ่งที่ดีที่สุด ควรมอบให้กัน มีให้กันและกัน แต่ทุกคนหารู้ไม่ว่า ความรัก คือ สิ่งที่เลวร้ายที่สุด เพราะความรักทำให้คนแทบจะทุกคน ทำอะไรก็ได้เพื่อคนที่เรารัก แม้สิ่งนั้นจะเป็นสิ่งที่เลวทราม สกปรกโหดร้ายขนาดไหน ความสกปรกโหดร้ายมันน้อยไปสำหรับคนที่เรารัก แต่ถ้าทุกหัวใจจะเปลี่ยนจากรักมาเป็นสงสาร เมตตา ผู้อื่นที่ไม่ใช่คนที่เรารัก ให้ใจของเรากับผู้อยู่ใกล้-ไกล มองไปกว้างๆ หยิบยื่นความสงสารจากใจให้เขาบ้าง ลองทำดูสักครั้ง แล้วหันกลับมาดู ถามหัวใจของเราเองว่าจริงไหม ภัยที่ร้ายกาจที่สุดคือ รัก เมื่อไม่มีรักความลำเอียงก็ไม่เกิดขึ้น ความเป็นธรรมที่ทุกคนใฝ่หาจะเบ่งบานแทนไฟแห่งภัยร้าย คือ รัก"

คุณแม่จันดี โลหิตดี ^/\^

ผมไม่ใช่ผู้ชายที่ไร้รัก แต่เป็นผู้ชายที่รู้ รู้ถึงพิษสงแห่งความรัก ว่ามันร้ายกาจเพียงใด อาณาจักรทั้งอาณาจักรล่มสลายลงไปได้ในพริบตา เพียงเพราะกษัตริย์ปล่อยให้ความรักครอบงำ นำพามานะและทิฎฐาให้เคลื่อนเข้าทำลายอาณาจักรของตนเอง

ผู้คนล้มตายไปเท่าไหร่ เพื่อ "ความรัก"

ที่สำคัญ "ตายแล้วตายอีก" ดังทีหลวงพ่อปราโมทย์ท่านเคยกล่าวเอาไว้ว่า "ทุกข์ในสังสารวัฏฏ์ ไม่ใช่ทุกปางตาย แต่ทุกข์จนตายจริงๆ ตายแล้วตายอีก"

-/\- -/\- -/\- กราบนมัสการ ครูบาอาจารย์ทั้งสองท่านครับ

ขอเก็บเป็นโน้ตไว้ เพราะอ่านแล้วถึงใจจริงๆครับ

ส่วนเรื่อง อโหสิกรรม นั้น
เป็นการที่จิตใจไม่ถือโทษอีกฝ่ายจนต้องมาผูกพยาบาทกันต่อไป
แม้จะอโหสิกรรมกันแล้ว แต่คนที่ทำกรรมไม่ดี
ก็ยังต้องได้รับของกรรมไม่ดีที่ได้ทำไว้นะครับ
และทางที่ดีผมคิดว่า เรามีใจ อโหสิกรรม ให้ผู้อื่นเอาไว้จะดีที่สุดครับ
เพราะจะเป็นการทำจิตเราเองให้ถึงพร้อมด้วยกุศล
และพร้อมจะปฏิบัติภาวนาเพื่อความพ้นทุกข์ต่อไปได้

อาจารย์ สุรวัฒน์ เสรีวิวัฒนา
Surawat Sereewiwattana

สมการทางคณิตศาสตร์ (-1) x (-1) = +1

คนเราก็เลยคิดว่า โกหกซ้อนโกหก จะเป็นความจริง โดยเฉพาะเมื่อพร่ำพูดกันไปเรื่อยๆ หรือพูดซ้ำๆกันตลอดเวลา และพากันเชื่อในความเชื่อที่ว่า เมื่อเชื่อในสิ่งที่เชื่อ เชื่อมากๆ ต่อไปความเชื่อจะเป็นความจริง

แต่ความจริง มันไม่ใช่ (-1) x (-1) หรอก หากแต่จะเป็น (-1) + (-1) ซึ่งจะมีค่าเท่ากับ -2 ต่างหาก

ไม่ว่าจะเชื่ออย่างไร มีความเห็นอย่างไร ใจจะน้อมให้เชื่ออย่างไรก็ตาม ความจริงก็ย่อมเป็นความจริงวันยังค่ำ โดยเฉพาะในเรื่องของ "สัจจธรรม" ย่อมเป็น "สัจจธรรม" วันยังค่ำ ไม่มีจิตของมนุษย์ดวงใจจะบิดผันให้แปรเป็นอื่นไปได้

หากใครเชื่อในสิ่งที่อยากเชื่อ ที่ไม่สอดคล้องตามความเป็นจริงตามธรรม (สัจจธรรม) เชื่ออย่างแน่นแฟ้นแล้ว ย่อมจะนำพาตนเองไปสู่ความเสียหายในอนาคต และหากปฏิญาณตนว่าเป็นโพธิสัตว์ด้วยแล้ว แล้วพาคนอื่นให้ไปพบกับความวิบัติไปพร้อมกับตน ด้วยความเชื่อผิดๆ เป็นความเชื่อที่เป็นมิจฉาทิฎฐิด้วยแล้ว จะยิ่งเป็นสิ่งที่น่าอดสูใจที่สุด เพราะเท่ากับว่าตนเองบำเพ็ญในสิ่งที่ตรงข้ามกับเส้นทางของพระโพธิสัตว์ คือ เอาความเห็นของตนเองเป็นใหญ่ มิใช่ทำไปด้วย "มหากรุณา"

องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้ามิเคย "บัญญัติ" การเจริญสติปัฏฐาน ๔ หากแต่ทรงค้นพบเส้นทางที่จะไปถึงความหลุดพ้น ไปถึงความดับทุกข์สิ้นเชิง ซึ่งจะต้องฝึกฝนตนเองอยู่ใน "สติปัฏฐาน ๔" นี้เท่านั้น พระพุทธองค์ไม่เคยทรงกล่าวเลยว่า มีเส้นทางอื่นที่สอง ที่จะไปถึงความพ้นทุกข์ ไปถึงความสิ้นทุกข์สิ้นเชิงเลย

เมื่อเจริญสติปัฏฐาน ๔ ไปถึงขั้นแยกธาตุแยกขันธ์ เห็นกายเห็นใจแปรปรวนเกิดดับไปทั้งวัน ความเห็นที่ว่าจะสามารถทำการสิ่งหนึ่งสิ่งใดเพื่อจะต้องไม่รับผลจากการกระทำของตนจะไม่มี เพราะจะเห็นอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันว่า เมื่อมีการกระทำก็จะมีการรับผลของกรรม ไปพร้อมๆกับการเห็นการเกิดการดับการแปรปรวนของกายใจไปทั้งวัน รวมทั้งเมื่อรับผลของกรรมไปแล้ว ตราบใดที่ผลของกรรมนั้นไม่สิ้นสุด ก็ไม่อาจเข้าไปแก้ไขอะไรได้ สิ่งที่เป็นไปได้ก็มีแต่ ไม่กระทำกรรมใหม่ที่ไปส่งเสริมเกื้อหนุนให้วิบากของกรรมไม่ดีมีผลขยายต่อเนื่องต่อไป เท่านั้นเอง

ไม่จำเป็นต้อง "ดูจิต" หรอก ก็สามารถเห็นได้อย่างนี้ แต่หากฝึกตนด้วยการ "ดูจิต" จะเห็นได้ง่าย เห็นได้มาก เห็นได้ชัดเจน เพราะจิตนั้นคล่องแคล่วว่องไว แปรปรวนเปลี่ยนแปลงได้อย่างรวดเร็ว ซึ่งจะเห็นว่าจิตเป็นอนัตตาไปพร้อมๆกับจะเห็นว่ากฎแห่งกรรมก็เป็นอนัตตา ไม่อาจควบคุม ไม่อาจสั่งให้เป็นไปตามปราถนาได้ และไม่อาจล้อเล่นท้าทายได้เลย

ถ้าถือดีกับกฎแห่งกรรม กิเลสนั้นแหละจะพาให้ไปพบกับผลของกรรมด้านเลวร้ายที่สุดที่ไม่อยากพบ จนกว่าเมื่อใดจะสิ้นทิฎฐินี้แล้ว การภาวนาในพระพุทธศาสนาจึงจะเดินต่อไปได้ ส่วนผลของกรรมนั้นจะยังต้องรับต่อไปจนกว่าจะสิ้นสุด หรือเป็นพระอรหันต์ที่ดับขันธปรินิพพานแล้วเท่านั้น

การแสวงหา ทำให้เกิดความวุ่นวาย ตั้งแต่เล็กที่สุดจนถึงใหญ่ที่สุด อย่างไม่มีหยุดพัก และนำมาซึ่งความขัดแย้งและเบียดเบียนไปทั่ว ไม่มีเว้น

ถ้าจิตใจยังหวั่นไหวต่อ ลาภ ยศ สรรเสริญ สุข จนไม่อาจรักษาสัจจะไว้ได้ ก็อย่าคิดเดินทางไกลเลย เพราะจะเป็นการเดินทางไกลที่ยังไกลต่อเป้าหมายมากเกินกว่าที่จะคาดคิดจินตนาการถึง

ขาดสติอันเดียว ก็ขาดธรรมะแล้ว #ลพ.ปราโมทย์ RT @Sirijit

ถ้ายังรักที่จะสนุกกับโลก ไม่เพียรถ่ายถอนกิเลสอนุสัย อย่าพูดเลยว่ามาเกิดสร้างบารมีเพื่อเดินทางไกล ไม่เข้าใกล้มาตรฐานโพธิสัตว์แม้แต่น้อย

มีลูกศิษย์ถามหลวงพ่อพุธว่า "นั่งสมาธิแล้วเห็นอดีต เห็นอนาคตได้ไหม?" หลวงพ่อตอบว่า "ได้ แต่ไม่เป็นไปทุกคน บางคนไม่รู้อะไรเลย เช่นอาตมานี้ไม่รู้อะไรเลย รู้แต่จิตของตัวเอง และสภาวะความจริงที่เกิดขึ้นกับจิต" RT @sophony