Dhammada.net

ความซื่อตรงต่อพระธรรม

เรื่องการปฏิบัตินั้น เราต้องปฏิบัติด้วยความซื่อตรงต่อพระธรรม
ไม่ใช่ปฏิบัติด้วยความภักดีต่อกิเลส
ผู้ปฏิบัติจำนวนหนึ่ง ปฏิบัติด้วยความต้องการแอบแฝง
เช่นอยากเด่น อยากดัง อยากได้รับคำชมเชยและการยอมรับจากหมู่เพื่อน
หรือปฏิบัติด้วยวิภวตัณหาอันเป็นไปตามอำนาจของโทสะ
คือเห็นโลกนี้เป็นฟืนเป็นไฟ จะต้องรีบหนีให้ได้ในวันนี้พรุ่งนี้ด้วยความไม่ชอบใจ

บ้างก็ไม่ซื่อตรงต่อแนวทางปฏิบัติที่พระศาสดาทรงวางไว้
คือแทนที่จะปฏิบัติโดยรู้เท่าทันความทุกข์ อันเป็นสัจจะสำคัญประการแรก
กลับมีตัณหา หรือความอยาก อันเป็นตัวสมุทัยที่จะละทุกข์
โดยไม่ทราบว่า การปฏิเสธทุกข์ ก็คือการปฏิเสธอริยสัจจ์ข้อแรก

ไม่มีใครหนีขันธ์ได้ ตราบใดที่ยังไม่นิพพาน
ปัญหาจึงอยู่ตรงที่ว่า ทำอย่างไรจึงจะอยู่กับขันธ์ได้โดยไม่ทุกข์
ทำอย่างไร จึงจะอยู่กับโลกได้ โดยรู้ทันโลก แต่ไม่ทุกข์เพราะโลก

นักปฏิบัติไม่ใช่คนอ่อนแอท้อแท้แพ้กิเลส ไม่ใช่คนวิ่งหนีความจริง
แต่ต้องเข้าเผชิญกับทุกข์ อันเป็นความจริง ด้วยสติปัญญา
โดยดำเนินตามแนวทางที่พระศาสดาทรงพิสูจน์แล้วว่าเป็นทางพ้นทุกข์

สมัยที่ผมหัดปฏิบัติใหม่ๆ นั้น ก็ล้มลุกคลุกคลานมานับครั้งไม่ถ้วน
บางช่วงบางชาติก็ทุ่มเทกำลังกายกำลังใจเข้าต่อสู้เพื่อแสวงหาสัจจธรรม
บางช่วงบางชาติก็ท้อแท้ทอดอาลัย อับจนหนทางที่จะปฏิบัติเพื่อออกจากทุกข์
แต่เมื่อได้พบหลวงปู่ดูลย์ ได้ฟังคำสอนเรื่องอริยสัจจ์
นับจากวันนั้น ผมลืมความเป็นนักปฏิบัติ ลืมการแสวงหาสัจจธรรม
ทุกวันๆ มีแต่เฝ้าเรียนรู้อยู่ภายในจิตใจด้วยความขยันขันแข็ง
โดยไม่ได้คิดว่า ทำไปแล้วจะรู้อะไร จะละอะไร จะได้อะไร
รู้แต่เพียงว่า ตอนนี้จิตถูกกิเลสครอบงำ
ตอนนี้จิตต่างคนต่างอยู่กับกิเลส
ตอนนี้จิตทะยานไปตามอำนาจของตัณหา
ตอนนี้จิตสงบเบิกบาน เป็นอิสระชั่วคราวจากตัณหาหยาบๆ
แต่ละวัน รู้เห็นวนเวียนอยู่เพียงเท่านี้
แต่มันเหมือนกับว่าจิตมีงานทำ ก็ทำเรื่อยไป
โดยไม่คิดว่า ทำไปแล้วจะได้เงินเดือนเมื่อไร

เมื่อพอจะช่วยตนเองได้แล้ว ผมพิจารณาถึงเพื่อนร่วมโลกนับแต่หมู่สัตว์ขึ้นมา
ก็เกิดความสลดสังเวชใจอย่างยิ่ง เมื่อพิจารณาเห็นว่า
สัตว์ส่วนมาก ไม่ผิดอะไรกับหอยทากตาบอด ที่คืบคลานวนเวียนอยู่ก้นเหว
ไม่รู้ว่าเมื่อไรจะคลานพ้นจากหุบเหวนั้นขึ้นมาได้
เพราะสัตว์ส่วนมากนั้น พอใจกับภพของตนเสียแล้ว
ไม่ได้คิดเฉลียวใจว่า ยังมีทางออกที่ดีกว่าก้นเหวที่ตนรู้จัก
บางพวกที่ฉลาด เงยหน้าขึ้นเห็นแสงสว่างเบื้องบน
แต่ก็ท้อแท้ใจว่า จะต้องไต่หน้าผาสูงชันยากเย็นเสียเต็มประดา

มีน้อยกว่าน้อย ที่มองเห็นแสงสว่างเบื้องบนซึ่งพระศาสดาทรงบุกเบิกไว้
แล้วน้อยลงไปอีก ที่จะสวมหัวใจของพระมหาชนก
ในการว่ายน้ำข้ามห้วงมหรรณพ หรือไต่หน้าผาขึ้นจากก้นเหว

ผมเห็นใจและเข้าใจผู้ปฏิบัติที่เหนื่อยหน่ายท้อแท้ใจเป็นครั้งคราว
เพราะรู้ว่างานนี้ยาก เหมือนการว่ายน้ำข้ามมหาสมุทรของพระมหาชนก
แต่ ทางทางนี้ ต้องเดินเอง
ก็ทำได้แค่ชวนผู้สนใจให้มาเดินเป็นเพื่อนกัน
ทุกวันนี้ก็มีเพื่อนมาร่วมเดินด้วยกันเป็นกลุ่มใหญ่
บางคนเดินช้า บางคนเดินเร็ว
บางคนเดินตรงทาง บางคนแวะข้างทาง
บางคนพอใจที่จะก้มหน้าก้มตาเดินไปเงียบๆ
ส่วนบางคน พอใจที่จะชักชวนเพื่อนให้มาเดินด้วยกันอีกมากๆ
ผมเองก็ยังต้องเดินอยู่เหมือนกัน ถึงจะไม่ลำบากเท่าเมื่อปฏิบัติแรกๆ
แต่ก็ยังต้องพยายาม ไม่อาจจะหยุดพักแบบนิ่งนอนใจได้

จะเดินแบบไหนก็ไม่เป็นไรหรอกครับ
ขอให้เดินให้ตรงเป้าหมาย และอย่าหยุดพักนานนักก็แล้วกัน

โดย คุณสันตินันท์ (นามปากกาของหลวงพ่อปราโมทย์ก่อนบวช)

 เมื่อ วัน ศุกร์ ที่ 11 กุมภาพันธ์ 2543

เว็บไซต์ Dhammada.net
เป็นเว็บไซต์ที่ได้รับการอนุญาตจาก หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช วัดสวนสันติธรรม ให้สามารถดำเนินการถอดข้อความพระธรรมเทศนาในลักษณะข้อความสั้นได้ ตั้งแต่ พ.ศ.๒๕๕๓

ชี้แจงการรับกิจนิมนต์ของหลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช ที่นี่

สมัครเป็นสมาชิกเพื่อรับแจ้งข่าวสารและธรรมะทุกวันจาก Dhammada.net ได้ ที่นี่

ติดตั้ง Dhammada Application for Android ที่นี่

คู่มือการใช้งาน อ่านได้ ที่นี่

ธรรมเนียมการแลกเปลี่ยนประสบการณ์ธรรม

ในหมู่ผู้ปฏิบัติธรรมที่มุ่งต่ออรรถต่อธรรมจริงๆ

มีการสนทนาแลกเปลี่ยนประสบการณ์กันตามกาลอันสมควรครับ

ไม่ใช่ว่า พอเจอหน้ากันก็มาเล่าๆ กันเสมอไปด้วยความฟุ้งซ่าน

หรือถึงขนาดปิดบังซ่อนเร้นการปฏิบัติของตน อันนั้นก็เกินไปหน่อย

ผมขอเล่าธรรมเนียมปฏิบัติในสายพระป่าที่เคยพบมา

เมื่อพระท่านมาพบกัน ท่านจะทักทายกันพอสมควร

จากนั้นถ้าไม่มีใครเริ่มชวนสนทนาธรรม ท่านก็จะนั่งกันเงียบๆ

แต่หากพระผู้ใหญ่เห็นสมควร ท่านก็อาจจะเล่าประสบการณ์ของท่าน

โดยมุ่งประโยชน์ของผู้ฟังเป็นสำคัญ

หากผู้ฟัง แม้จะเป็นพระผู้น้อย แต่ภูมิธรรมเสมอกันหรือสูงกว่า

พระผู้ใหญ่ท่านก็จะเปิดโอกาสว่า หากมีสิ่งใดจะแนะนำเพิ่มเติมก็ขอให้บอกกัน

ท่านไม่วางฟอร์มว่า ผู้อาวุโสจะต้องรู้ดีกว่าผู้น้อยเสมอไป

สำหรับพระผู้น้อยถ้าจะเล่าประสบการณ์ถวายผู้ใหญ่

ก็จะเริ่มจาก “การขอโอกาส” คือขออนุญาตเล่า/ถาม เสียก่อน

เมื่อได้รับอนุญาตแล้วจึงเล่าถวาย

หากจะเล่าเพื่อสงเคราะห์พระผู้ใหญ่ที่ปฏิบัติผิด ท่านก็จะขอโอกาสท้วงติง

หรือเล่าโดยเปรียบเทียบให้ผู้ใหญ่ได้คิดในจุดที่ติดอยู่

หากเป็นการเล่าเรื่องของท่านเอง ก็เพื่อให้พระผู้ใหญ่ท้วงติงสิ่งที่ผิด

หรือขออุบายธรรมที่ยิ่งๆ ขึ้นเพื่อนำไปปฏิบัติอีก

ไม่ใช่เล่าเพื่อยกหูชูหางตนเอง ขืนทำเช่นนั้นจะถูกฉีกหน้ากากขาดกลางศาลาเลย

ท่านเล่าประสบการณ์กันด้วยมารยาทอันงาม

และด้วยความเมตตาต่อกันมากครับ เห็นแล้วเย็นตาเย็นใจเหลือเกิน

แม้พวกเราฆราวาส หากมุ่งปฏิบัติเอาจริงเอาจัง

พระท่านเข้าใจ ท่านก็ปฏิบัติกับเราเหมือนพระองค์หนึ่ง

มีอะไรควรเล่า ควรบอก แม้แต่เรื่องของจิตที่ละเอียดลึกซึ้ง ท่านก็บอกให้

เคยแหย่ท่านว่า ท่านอาจารย์มาเล่าเรื่องอย่างนี้ให้ฆราวาสฟัง

จะไม่เป็นการผิดพระวินัยหรือ

ท่านตอบว่า “พระวินัยเอาไว้กำหราบคนหน้าหนา

ไม่ได้เอาไว้ปิดกั้นผู้ปฏิบัติธรรม”

โดย คุณสันตินันท์ (นามปากกาของหลวงพ่อปราโมทย์ก่อนบวช)

 เมื่อวันที่ 28 ม.ค. 2542

เว็บไซต์ Dhammada.net
เป็นเว็บไซต์ที่ได้รับการอนุญาตจาก หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช วัดสวนสันติธรรม ให้สามารถดำเนินการถอดข้อความพระธรรมเทศนาในลักษณะข้อความสั้นได้ ตั้งแต่ พ.ศ.๒๕๕๓

ชี้แจงการรับกิจนิมนต์ของหลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช ที่นี่

สมัครเป็นสมาชิกเพื่อรับแจ้งข่าวสารและธรรมะทุกวันจาก Dhammada.net ได้ ที่นี่

ติดตั้ง Dhammada Application for Android ที่นี่

คู่มือการใช้งาน อ่านได้ ที่นี่